17 september 2021
Els Timans: ‘Op mijn 23ste kreeg ik een trombose en daarna nog drie keer. Nu moet ik levenslang bloedverdunners slikken. Na een slagaderlijke bloeding hing mijn leven aan een zijden draadje. Ik ben dankbaar dat ik het kan navertellen.
“Mijn leven hing aan een zijden draadje”
‘Een skivakantie in Frankrijk. Daar begon het mee. Ik was 23 jaar en samen met vrienden vertrokken we met de auto. Het was een hele lange rit, want we hadden ontzettend veel file onderweg. 10 uur rijden werd 18 uur, met telkens om beurten een stuk rijden, zonder veel pauzes.
Ach, een beetje spierpijn
Toen we aankwamen was ik wat stijf en de volgende ochtend had ik pijn in mijn rechterkuit. Ach, een beetje spierpijn van de autorit, dacht ik. Want verder was er weinig te zien aan mijn been. Van trombose had ik nog nooit gehoord. Ik besloot om mijn kuit af en toe te stretchen en af te wachten. Maar op dag drie kon ik niet meer lopen. Toen ben ik naar een wintersportdokter gegaan. Deze arts snapte er niks van, er was niets te zien en toch had ik zo’n pijn. Hij vertrouwde het niet en stuurde me door naar een radiologisch centrum voor het maken van een echo en het prikken van bloed. Het werd direct duidelijk: meerdere proppen in mijn been, waarvan één grote die voor alle narigheid zorgde. Meteen werd ik geprikt met antistollingsmiddelen.
Er volgden meer medicijnen en een verpleegkundige gaf me twee keer per dag een spuit. Uiteindelijk ben ik met een ambulance naar een ziekenhuis in Genève gebracht en daarna met het vliegtuig naar huis. Met de auto naar huis rijden in die toestand, dat was te gevaarlijk. Pas toen ik het gezicht van mijn moeder op Schiphol zag, besefte ik de gevaren van trombose.
Erfelijke aandoening
Thuis moest ik stoppen met de pil en nog een tijdje blijven spuiten. Dat werd snel routine en mijn leventje ging verder. Ik leefde gezond, rookte niet en lange autoritten hield ik voor gezien. Voor mijn gevoel had ik daarmee alle risico’s uitgesloten. Toch kreeg ik drie jaar later spontaan weer een trombose. Ik bleek de erfelijke aandoening Homozygoot Factor V Leiden* te hebben en daardoor een verhoogde kans op trombose. Dat was een enorme klap. 27 jaar en chronisch ziek. Iedere dag medicijnen slikken, zo’n leven wilde ik niet. Ik vond dat erg moeilijk om te accepteren. Het verklaarde natuurlijk wel alles. Het was die eerste keer juist de combinatie geweest: mijn erfelijke aandoening, de pil en dan die extreem lange autoreis. De autorit was de trigger.
Daarom vind ik het zo belangrijk dat bij jonge mensen de signalen van trombose worden herkend. Dit gebeurt nog lang niet altijd. Soms worden jongeren met klachten naar huis gestuurd, terwijl ze de pil slikken of net terug zijn van een lange wintersportreis. Kennis en voorlichting zijn zo belangrijk.
Gevaren van bloedverdunners
Inmiddels ben ik vele jaren verder. Vier keer heb ik een trombose gehad. Met mijn huidige medicatie en bloedverdunners is de kans op trombose nu klein. Dat er helaas ook grote risico’s aan het gebruik van bloedverdunners kleven, heb ik aan den lijve moeten ondervinden. Twee keer moest ik geopereerd worden, twee keer ging het mis. Bij de tweede keer in 2013 hing mijn leven aan een zijden draadje. Ik werd toen geopereerd aan mijn schildklier en alles was zeer nauwkeurig en uitvoerig met alle artsen voorbereid. Maar vijf dagen na de operatie kreeg ik thuis een slagaderlijke bloeding omdat de INR (stollingstijd van bloed) veel te hoog was en de druk op de slagader te groot was geworden. Ik heb enorm veel geluk gehad, dat er een ambulance zo snel ter plaatse was en een fantastisch team van artsen in het UMC Utrecht mij direct kon opereren.
Dankbaar
Deze bijna-doodervaring heeft mijn leven totaal veranderd. Ik ben veel bewuster gaan leven. Ik zie nu meer de mooie dingen om me heen en ben enorm dankbaar. Dankbaar voor van alles, voor mijn familie, vrienden, werk, voor het feit dat ik kan sporten. En ik zie de toekomst zonnig in. Ik heb zelfs plannen voor een lange reis. Onbevangen zal het nooit meer zijn, maar met extra maatregelen moet het wel gaan lukken: compressiekousen, extra lopen tussendoor en veel drinken. Ondertussen heb ik geleerd niet somber te zijn maar door te pakken. Accepteren en vooruit kijken naar de toekomst.’
