5 december 2022
Carina (47) kreeg een trombosebeen en een longembolie
Carina Schreiber kreeg in januari 2021 een trombosebeen en een longembolie. Toen ze na een week weer thuiskwam, kon ze lange tijd haar draai niet vinden. Ze was bang om te gaan slapen, bang om niet meer wakker te worden. Maar inmiddels lacht het leven haar weer toe. “Hoe gek het ook klinkt… trombose heeft mijn leven mooier gemaakt.”
Trombosebeen
In 2021 kreeg Carina Schreiber een trombosebeen: “Een paar dagen voor 19 januari 2021 had ik last van mijn kuit. Ik dacht dat het spierpijn was van het wandelen. De dagen er na werd ik wat benauwd en raakte ik snel buiten adem. Er heerste volop corona en dacht; het zal allemaal wel. Ik ging op bezoek bij een kennis en werd daar onwel. Ik werd vreselijk benauwd en ik was enorm bang, bang om dood te gaan vooral. Ik belde met een vriendin, ik was ver van huis, zij hielp via de telefoon mijn ademhaling een beetje normaal te krijgen en die kennis belde 112. Wat een geluk dat ik bij iemand was, anders had ik het niet overleefd.
Ambulance
De ambulance kwam. Ik kreeg lang niet alles mee, ik viel steeds weg. Het had me altijd wel leuk geleken in een ambulance, maar dit was verre van leuk. Ik wilde zo snel mogelijk naar het ziekenhuis en gered worden.
Bloedverdunners
Daar aangekomen… daar weet ik weinig meer van. Mijn angst om dood te gaan was zo groot, ik wilde niet alleen gaan. Toen ik mijn angst uitte, zei een verpleegkundige dat die kans reëel was… Dat was het moment om out te gaan. Flauwvallen, dacht ik. Toen ik weer bij kwam aaide de arts over mijn wang en vertelde dat alles goed zou komen. Ze hadden me een flinke dosis bloedverdunners gegeven, daar had ik goed op gereageerd. Ik leefde nog!
Longembolie en een hartinfarct
Op naar de IC, aan alle toeters en bellen. Wat was ik moe! Wat was er nu precies gebeurd? Ik bleek een trombosebeen te hebben, die ik genegeerd had. Het werd een longembolie en het ‘out gaan’ bleek een hartstilstand te zijn. Pfff, ik was gereanimeerd. Een week in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen volgde. Ik wilde niemand zien, ik wilde geen bezoek. Mijn twee kinderen zijn wel langs geweest. Voor hen was dat goed, ik vond het uitputtend. Ik keek vanaf een soort van wolk op mijn eigen leven neer.
Voor en na
Na een week ziekenhuis kwam ik thuis, waar ik mijn draai niet kon vinden. Ik was veranderd, maar mijn omgeving niet. Er is voor mij heel duidelijk een voor en een na. Ik had een prima leven. Maar was niet gelukkig. Ik was zoekende in het leven, maar kon het niet vinden. Ik had het gevoel dat veel mensen mijn leven bekritiseerden. Ik kon geen structuur houden, ik hopte van baan naar baan, was heel wispelturig. Een besef dat het niet goed was wat ik deed, dat maakt mij heel onzeker. Achteraf gezien was het overleven. Ik probeerde te voldoen aan iedereen, behalve aan mezelf.
Door met leven
Toen ik thuis kwam zei ik: “Vanaf nu ga ik het doen zoals ik het wil en ik pas me niet meer aan anderen aan.” Ik bedoelde eigenlijk: ik ben wie ik ben en daar heb je het mee te doen. Mijn energielevel was laag en ik was heel snel moe. Enorm frustrerend. Ik wilde zo graag beter worden en door met leven wat me bijna afgepakt was. Ik besefte ook dat mijn netwerk te klein was. Ik was eenzaam en werd neerslachtig. Het was een heftige tijd, ik kwam mezelf flink tegen.
Door uitbreiding van mijn netwerk bloeide ik weer op
k raakte mijn baan kwijt en zorgen voor mijn kinderen was moeilijk. Ik kon amper voor mezelf zorgen. Ik raakte ‘alles’ kwijt, inclusief mezelf. Er was niks meer waar ik mij aan vast kon houden. Als er niks meer is, kom je uit bij jezelf. Maar wie was ik eigenlijk? Ik worstelde en kwam terecht bij een mooie organisatie, waar ik kon zijn wie ik ben. Ook breidde ik mijn netwerk uit. Met hen ging ik wandelen, ondernam ik activiteiten en bloeide ik weer op. Gezamenlijk met gesprekken bij de psycholoog ging het weer opwaarts met me.
Startpunt voor een gezonder leven
In september van datzelfde jaar kwam ik mijn huidige vriend tegen, mijn droomman. Het voelde als thuiskomen! Mijn eigenschappen werden eindelijk gewaardeerd. Ik hoefde niet langer mijn impulsiviteit, mijn wispelturig gedrag uit de weg te gaan. Ik mocht zijn wie ik ben. Hij gaf me het zetje wat ik zo nodig had. LEVEN! Dat was ook het moment dat ik ervoor koos om gezonder te gaan leven. Meer kwaliteit van leven.
Gastric bypass operatie
Ik koos er voor om een gastric bypass operatie te ondergaan. De longembolie was een toevalstreffer, zei de arts. Maar ik besefte al in het ziekenhuis dat ik af moest vallen om gezonder te worden. Dat was ik mijn lichaam ook verplicht, vond ik. Mijn lichaam, wat blijkbaar sterk genoeg was, nu ‘moest’ ik iets terug doen om gezond te blijven. Maanden ben ik bang geweest om te gaan slapen, bang om niet meer wakker te worden. Ik had dit overleefd, ik mocht nu niet alsnog dood gaan. Na een aantal EMDR-sessies bij de psycholoog ben ik ook daar overheen gekomen en daarmee werd de angst voor de narcose van de gastric bypass operatie draaglijker. Inmiddels ben ik 3 maanden en -21 kg verder. Ik voel me zo goed. Ik ben gelukkig. Ik mag weer voluit leven! Het leven lacht mij toe.
Weer leren omgaan met energie
Zes maanden nadat ik mijn vriend ontmoette nam hij een webshop over. Ik kreeg weer een doel in m’n leven. Ik mocht, heel laagdrempelig, leren hoe ik moet omgaan met mijn energie. Elke dag is een dag om te leren. Mijn creatieve ideeën kan ik weer gaan inzetten, ondanks de mogelijke gevolgen: vergeetachtigheid en sneller moe. Het onbevangen leven is weg, bang om dierbaren te verliezen, het besef dat je zomaar weg kunt vallen.
Trombose heeft mijn leven mooier gemaakt
Niet elke dag daar aan denken, mijn leven is zo mooi! Ik leef… eindelijk! Hoe gek het klinkt… de trombose heeft mijn leven mooier gemaakt. Het heeft mij doen beseffen wat echt leven is. Het glas is halfvol en het leven lacht me weer toe, vol positiviteit! De zoektocht van ervoor is voorbij, ik mag zijn wie ik ben. Dat maakt mij gelukkig. Zonder de trombose had ik dat niet gehad. Een cadeau na een zware tijd.”
