2 maart 2023
Karlijn kreeg een longembolie door gebruik van de anticonceptiepil
Mijn naam is Karlijn Mensink, Maastrichtse van origine (daardoor behoorlijk bourgondisch) en 25 spreekwoordelijke lentes jong. Ik hoop dit jaar af te studeren als Food Innovator aan de HAS green academy in Venlo. Op vrijdag 16 september 2022 werd ik opgenomen voor het vermoeden van een longembolie. Eindstand: longembolieën in mijn rechter long.
“25 en een longembolie. Het leek altijd een ver-van-mijn-bedshow.”
“Ik wist voordat mama een longembolie kreeg nog niet veel over trombose en de eventuele gevolgen daarvan. Zij kreeg in 2019 twee keer een longembolie maar is er, net als ik, goed vanaf gekomen. Ook wist ik niet dat de anticonceptiepil een trigger kon zijn voor het aanwakkeren van een trombose.
Toen ik rond mijn vijftiende met de huisarts sprak over het starten met de anticonceptiepil hebben we dit hoofdstuk in ieder geval niet behandeld. Daarom wil ik mijn verhaal graag delen, want, ik, als jonge, gezonde studente, had nooit verwacht diegene te worden van een eerder vernomen verhaal binnen de categorie: ‘een ver-van-mijn-bedshow’. Maar het werd een ‘zie je wel: het kan mij ook overkomen’-verhaal.
Een wakeup-call. Letterlijk
Om deze alinea met een klassieker van een cliché te beginnen: what. a. wakeup-call.
Van woensdag op donderdagnacht werd ik wakker van stekende pijn aan de achterkant van mijn linker ribben. In het verleden heb ik ooit een rib gebroken aan die kant, dus ik wuifde het gevoel weg met ‘het zal die rib wel zijn’. Ik sliep verder. De volgende dag was ik alweer vergeten dat ik wakker was geworden van dat gevoel. Ik ben die dag gewoon naar stage gegaan en heb ‘s avonds gezellig gekeuveld met een vriendin. Ik heb die hele donderdag geen pijn meer gevoeld en er daarom ook geen aandacht meer aan geschonken.
Die volgende nacht werd ik rond dezelfde tijd wakker als die nacht daarvoor, maar deze keer was de pijn heviger en kon ik geen houding meer aannemen waardoor de pijn minder werd. Vreemd. Ik kon deze pijn deze keer niet meer op mijn rib verhalen. Het gekke was: dit leek wel ‘orgaanpijn’ te zijn. Dit had ik nog nooit in mijn leven ervaren, maar ergens gaf mijn instinct aan dat dit niet zomaar een pijntje was.
Alarmbellen
Ik ben opgestaan en heb een paar uur lang op de bank doorgebracht. Iets dat ik anderen altijd af zou raden ging ik tegen mijn eigen advies in ‘symptomen Googlen’. Ik ben iemand die niet gauw toe wil geven aan pijntjes of kwaaltjes en stelde daardoor het contact opnemen met een hulplijn uit. Uiteindelijk kwam ik terecht op www.moetiknaardedokter.nl waar ik drie keer dezelfde test invulde en er drie keer een uitslag uit volgde dat ik ‘112 moest bellen’ of ‘de huisartsenpost’. Oeps… Toen ging er toch een klein alarmbelletje rinkelen. Ik besloot contact op te nemen met de huisartsenpost.
Tijdens dit gesprek viel het woord ‘longembolie’, waar ik even van schrok omdat ik de link met mama’s verleden legde, maar al snel kon ik niet geloven dat ik dit had en dit direct een soort van uitsloot. Na een hele vragenlijst te hebben doorlopen en uiteindelijk telefonisch een huisarts gesproken te hebben besloten we dat ik de ochtend daarna door een huisarts gezien moest worden. Die ochtend kon ik terecht bij een voor mij nieuwe huisarts in een nieuwe woonplaats. Na enkele metingen werd ik tóch doorverwezen om bloed te gaan laten prikken om een longembolie uit te sluiten. Deze keer schrok ik wel écht: longembolie uitsluiten? Ik belde direct mama en ook zij kon het niet geloven. Zij stapte direct in de auto en in de tussentijd liet ik bloed prikken in het ziekenhuis. Toen ik weer thuiskwam was zij inmiddels ook gearriveerd. Ik had net een koffietje voor haar gemaakt toen de huisarts belde. Ik merkte het aan alles: dit is geen goed bericht. Ik nam op en werd verzocht direct naar de huisartsenpost te gaan: mijn (long)waardes weken af van het normaal.
Verbijstering
Op dat moment voelde ik toch wel lichte paniek. We pakten wat spulletjes bij elkaar (want je weet maar nooit of je de nacht in het ziekenhuis door moet brengen) en reden naar het ziekenhuis. Net als eerder bij de huisarts waren hier de hulpverleners ook verbijsterd over de reden van mijn komst. Ze konden, net als mama en ik, niet geloven dat ik hier vandaag was om een longembolie uit te sluiten. Dat gaf ergens ook weer het vertrouwen dat de kans ontzettend klein zou zijn dat het inderdaad een embolie zou zijn.
In het ziekenhuis werd een infuus aangelegd en kreeg ik een hartfilmpje (ECG). Gelukkig was mijn hart helemaal in orde. Uiteindelijk besloot de arts dat ik een CT-scan moest laten maken van mijn longen. Die scan volgde, en ik kan je zeggen: contrastvloeistof is raar! Een hele beleving.
Inderdaad: longembolieën
In lichte spanning wachtten we de uitslag af. Uiteindelijk kwam de arts redelijk verbijsterd het nieuws brengen dat het hier inderdaad om longembolieën ging in mijn rechterlong. Mijn eerste vraag was dan ook: “hoe kon ik dan pijn hebben in mijn linkerlong?”. Het kon in dit geval om uitstraalpijn gaan, gek zeg. Het directe advies: stoppen met de anticonceptiepil, starten met antistolling. Wow. Hoe is het mogelijk! Verbijstering bij iedereen.
Toch is er dan ergens ook die opluchting. We weten eindelijk wat het is en het kan goed behandeld worden door de medicatie én: mijn lichaam had gelijk, er moest actie ondernomen worden anders had dit een ander verhaal kunnen zijn. Tegelijkertijd overviel me het gevoel van duizend-en-een vragen. Eén van die vragen kwam ook neer op het feit dat ik geen zichtbare trombose heb gehad, of althans, niet heb opgemerkt. Ik hoefde daarom ook geen steunkousen te dragen en antistollingsmiddelen zouden in deze voldoende ‘steun’ bieden voor een goed herstel.
Second opinion
Mama en ik gingen op 13 oktober 2022 samen naar Wereld Trombosedag in het MUMC+ in Maastricht. Dat zijn de extra moeder-dochter uitjes die we nu samen mogen meemaken! Hier leerden we professor ten Cate kennen, een specialist op het gebied van trombose. Hij weet alles van pil-trombose af, een onderwerp waar tijdens de presentatie in het MUMC+ ook veel aandacht aan werd geschonken.
De vragen die ik had bleven nog een tijdje sudderen en daarom besloot ik een second opinion aan te vragen bij deze professor. Ik wilde graag met hem in gesprek over mijn ervaring. Ik kon al mijn vragen aan hem voorleggen en merkte dat dat me rust gaf, ook om buiten mijn behandelend arts iemand anders te spreken met een andere kijk. Uit dit gesprek werd ook duidelijk dat het waarschijnlijk een directe longtrombose is geweest met als meest voor de hand liggende trigger de anticonceptiepil. Optioneel is het ook nog mogelijk dat die longtrombose ontstaan is door een eerdere besmetting van Covid-19. Het vervelende is dat ik nooit 100% zeker zal weten wat het dan geweest is, maar ik weet wel zeker dat ik nooit meer aan de anticonceptiepil mag.
Long zal ze leven!
Hoe het nu met mij gaat? Eigenlijk prima! Ik heb na mijn embolieën twee weken rust genomen en merkte vooral dat mijn conditie sterk achteruit was gegaan. De pijn in mijn longen was na een paar dagen gelukkig weg, waardoor ik merkte dat de antistollingsmiddelen hun werk deden.
De nasleep van dit voorval heeft mentaal wel impact op het hebben van vertrouwen in mijn lichaam en instinct. Achteraf gezien had ik veel eerder aan de bel moeten trekken, maar gelukkig was ik er nog op tijd bij. Het vervelende van mijn verhaal is dat ik er ’s nachts door getroffen werd, zelfs twee keer in twee verschillende nachten. Juíst dan moet je niet schromen om direct hulp in te schakelen, het liefst natuurlijk al vanaf moment één. Soms word ik ’s nachts wakker en voel dan hier of daar iets in mijn lijf waardoor ik direct alert ben. Dat zal nog wel even blijven.
Ik wil binnenkort het sporten weer oppakken. Af en toe word ik nog geconfronteerd met mijn – niet meer zo geweldige – conditie. Mentaal vind ik het soms nog spannend. Nu ik antistolling slik merk ik dat dit een soort houvast voor me is: op dit moment ben ik niet bang voor een tweede trombose of embolie. Sinds een tijdje heb ik wel last van hartkloppingen, dit wordt nog verder onderzocht en zou niet per se in relatie staan met het slikken van mijn medicatie.
Antistolling = niet erg aantrekkelijk
Op het moment slik ik nog steeds antistollingsmiddelen. Ik weet nog niet hoelang ik dit voort zal zetten omdat ik het ergens spannend vind om hiervan af te stappen. Ook weet ik dat als ik in de toekomst zwanger word, ik antistolling zal moeten toedienen door middel van spuitjes. Dat is ergens best een beetje spannend, maar het is wat het is.
Het slikken van antistolling is niet erg sexy voor een jonge vrouw van 25, maar ik ben blij dat ze letterlijk en figuurlijk mijn leven hebben gered!
Eind goed al goed
Geschrokken? Ja zeker. De grootste les: luister naar je lichaam en trek aan de bel! Een quote waar ik nu veel meer waarde aan hecht: pluk de dag! En een wijze les van vaders: houd het luchtig! Op jonge leeftijd te maken krijgen met dit soort serieuze kwaaltjes is soms best confronterend, maar ik houd het luchtig, maak er het allerbeste van en: leef!
Alles komt altijd goed!”
Ieder uur krijgen 11 mensen trombose. Het tijdig herkennen van de symptomen van trombose is cruciaal, want snelle behandeling is van levensbelang. Vraag onze gratis brochure over trombose aan. In deze brochure leest u meer over:
- Verschillende soorten trombose
- Eerste symptomen van trombose
- Behandeling van trombose
