8 mei 2023
Martin van Donk kreeg een hartinfarct
Martin van Donk (54) kwam in 2018 twee weken voor zijn vijftigste verjaardag op de hartbewaking te liggen. Fietsend op weg naar zijn werk kreeg hij een hartinfarct. “Praten met anderen gaf me het gevoel dat ik niet alleen was.”
Hij is op de scooter naar de Trombosestichting gekomen, aangezien er deze dag iets te veel wind staat om op de fiets te komen. Onder zijn overhemd heeft Martin van Donk zijn schildersbroek nog aan; hij is direct vanuit een klus naar Voorschoten gekomen.
Daarmee is zijn huidige situatie in een notendop geschetst: Van Donk werkt na zijn hartinfarct in 2018 nog altijd fulltime, maar pakt niet meer altijd de fiets. “De scooter is een cadeau van mijn vrouw, voor mijn vijftigste verjaardag,” vertelt hij. “Mijn conditie had door dat hartinfarct toch een knauw gekregen. Maar ik mag niet klagen, want in principe kan ik alles nog. Ik werk fulltime, fiets veel en kano zelfs hele stukken met mijn vrouw. Wel alles op een gecontroleerd tempo.”
Verder fietsen
“Op 14 november 2018 moest ik als schilder aan het werk in de buurt van de locatie Westeinde van het Haaglanden Medisch Centrum. Dat was vanaf ons huis in Wassenaar veertien kilometer fietsen. Na zo’n drie kilometer werd ik misselijk en zweterig. Ik had meteen iets van: ik moet naar het ziekenhuis. In plaats van dat ik 112 belde, besloot ik verder te fietsen. Ergens hoopte ik dat het gevoel minder zou worden, maar dat werd het niet.
In het ziekenhuis werd meteen bloed geprikt. Een halfuur later was duidelijk dat ik een hartinfarct had en werd ik meteen naar de hartbewaking gebracht. De artsen konden niet geloven dat ik met mijn infarct veertig minuten had gefietst. Langzaam drong tot me door dat het link was geweest om door te fietsen en om zelfs mijn fiets nog bij de keet te zetten en mijn spullen binnen te leggen, voordat ik naar de eerste hulp liep.”
Spontane trombus
“Ik begon de dag voor mijn gevoel nog fit, maar een paar uur later lag ik aan een infuus. Twee weken voor mijn vijftigste verjaardag was ik me ineens heel erg bewust van mijn sterfelijkheid. Ik hoorde weleens verhalen van anderen, maar had nooit verwacht dat mij zelf zoiets zou overkomen. Zelfs niet nadat ik eerder al trombose had gehad.
In 2011 had ik een spontane trombus in mijn arm. Ik kreeg eerst last van een beurs gevoel tussen mijn nek en sleutelbeen, daarna onder mijn oksel. Er was niets te zien, dus ik dacht dat het vanzelf over zou gaan. Totdat ik een enorme blauwzwarte plek kreeg op mijn bovenarm. De huisarts stuurde me meteen door naar het ziekenhuis voor een echo. Zijn vermoeden klopte: ik had een spontane trombus; er was dus geen onderliggende reden. Ik moest een halfjaar aan de bloedverdunners, daarna mocht ik ermee stoppen. Nu denk ik: ik had die pillen moeten blijven slikken, dan was de kans dat ik in 2018 dat hartinfarct kreeg een stuk kleiner geweest.”
Revalidatietraject
“Terug naar 2018. Eenmaal aan het infuus voelde ik me eigenlijk weer goed. De volgende dag moest ik al meteen een test ondergaan op de fiets. Dat vond ik best eng, omdat het juist op de fiets mis was gegaan. Maar het was nu in een gecontroleerde setting, met twee specialisten naast me. Het ging goed, en daarmee was de eerste fase eigenlijk al voorbij. Ik mocht het revalidatietraject in, om mijn conditie weer op te vijzelen.
Voordat ik twee per week kon gaan sporten met andere hart- en vaatpatiënten moest ik zes weken wachten. In die weken kon ik wel bij een psycholoog terecht om te praten over de impact. Er was een informatiemiddag over diëtiek en voeding, en ik kon met lotgenoten praten. Dat was fijn. Praten met anderen gaf me het gevoel dat ik niet alleen was.”
Tachycardie
“Ik ga nu eens per jaar door de medische molen. Dat hartinfarct heeft toch iets losgemaakt, waardoor ik mijn lichaam niet helemaal vertrouw. Twee keer een spontane trombus krijgen voelt toch niet als twee keer puur pech hebben. Daarnaast heb ik last van een tachycardie, waardoor mijn hartslag ineens van zeventig omhoog kan schieten naar honderdzeventig. Een paar maanden geleden had ik er nog een, op de weg waar de Trombosestichting aan zit. Ik fietste een heuvel op en opeens begon mijn hart als een gek te kloppen. Elke keer als dat gebeurt, ben ik toch even bang dat het geen hartritmestoornis is, maar een nieuw hartinfarct. Het blijft toch hetzelfde orgaan.
Daarnaast heb ik de ziekte van Raynaud, wat ook een vaataandoening is. De bloedvaatjes in bijvoorbeeld de toppen van mijn vingers, tenen en neus trekken samen als het koud wordt, waardoor er een ontstekingsreactie kan ontstaan. Het kan verder geen kwaad, maar is wel pijnlijk en daarmee vervelend. En het versterkt mijn gevoel dat ik gevoelig ben voor problemen met mijn bloedvaten.”
Leeftijd
“Ik heb geluk gehad dat mijn hart slechts zeer lichte schade opliep, toch voel ik me fysiek ook niet meer helemaal de oude. Al kan dat ook deels met de leeftijd te maken hebben; ik ben toch weer vijf jaar ouder dan toen het gebeurde. Dat zei een van de artsen ook: je bent geneigd om het hartinfarct de schuld van alles te geven, maar leeftijd speelt ook zijn rol.
Voor zover dat mogelijk is probeer ik de risico’s te verminderen. Ik rookte al niet, dronk niet en sportte mijn hele leven al, ging vaak op de fiets naar het werk. Daarnaast heb ik als schilder een fysiek beroep. Het was dus niet dat ik een lui leven had. Toch ben ik nog bewustere keuzes gaan maken. Ik ben bijvoorbeeld veganist geworden. Al dat dierlijke vet verhoogde mijn cholesterol alleen maar. Ik eet nu elke dag havermout, wat mijn cholesterol juist verlaagt. Met mijn vrouw fiets ik in het weekeinde vaak. Soms redden we de vijftig of zelfs zestig kilometer. Ik ben blij dat ik verder gezond ben en nog samen met mijn vrouw en kinderen kan genieten van het leven.”
Met uw gift maakt u een groot verschil!
Draag ook bij aan een toekomst zonder trombose. Steun onderzoek naar een betere behandeling van trombose en betere medicijnen om trombose te behandelen en te voorkomen.
Stop de prop. Stop trombose.
