Danique Melsen kreeg meerdere herseninfarcten

Danique Melsen (31) kreeg op haar zestiende meerdere herseninfarcten. Over haar levenslessen schreef ze het boek Onderschat worden? Dat is leuk. Ze hoopt daarmee andere jonge vrouwen te inspireren. “Meiden krijgen hoop door mijn verhaal.”

“In eerste instantie wilde ik het boek niet uitbrengen. Een opzet lag al op de plank, maar ik schaamde me voor wat ik had meegemaakt en was bang wat mensen ervan zouden vinden. Niet eens zozeer onbekenden, maar meer mijn familie, vrienden en collega’s. Lang niet iedereen wist wat mij was overkomen. Totdat een vriend zei: ‘Daan, breng het uit. Al is het maar omdat je er misschien één persoon mee kan helpen.’ Hij had gelijk, dus ben ik verder gaan schrijven. Het werd een boek waarin ik hetgeen mij is overkomen koppel aan levenslessen. Het is een beetje Amerikaans: ga ervoor! Ik heb bestuurskunde gestudeerd, dus er zitten ook wat managementtheorieën in. Ik wilde het boek sowieso op 13 december 2022 uitbrengen, precies dertien jaar na die dag.

Op 13 december 2009 gaf mijn opa een groot feest vanwege zijn tachtigste verjaardag. Ik was de hele week al ziekjes, maar als enige kleindochter hoorde ik erbij te zijn, vond ik. Tijdens het feest merkte ik al dat ik mijn linkerarm niet meer kon bewegen. Op dat moment gingen er echt geen alarmbellen af en nam ik een paar aspirines in de hoop dat het beter zou gaan. Toen we mijn opa en oma naar huis brachten, kreeg ik meerdere epileptische aanvallen.”

Hormoonveranderingen

“Ik heb een paar weken in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen gelegen. Het was voor de artsen moeilijk te achterhalen waar die epileptische aanvallen vandaan kwamen. In eerste instantie dachten ze nog, gezien mijn puberleeftijd, dat ik misschien drugs had ingenomen. Na verschillende onderzoeken bleek dat ik meerdere herseninfarcten had gehad. Door mijn hormoonveranderingen stolde mijn bloed snel; meerdere bloedpropjes waren in mijn hersenen terechtgekomen. Het was botte pech. Ik was aan mijn linkerzijde verlamd en kon niet meer goed praten.

Over hoe het verder zou gaan, konden de artsen niet veel vertellen, omdat ze zo weinig ervaring hadden met jongeren met een herseninfarct. Dus over of ik weer zou kunnen lopen, durfden ze bijvoorbeeld geen uitspraak te doen. Dat maakte me heel onzeker. Ik vond het echt heel vervelend dat ik de finale van Idols, met Jim en Jamai, na vijf minuten moest afzetten omdat tv kijken voor te veel prikkels zorgde. Ik vond dat echt heel erg, want die finale was onder meiden het gesprek van de dag en ik kon daar niet over meepraten.”

Mentaal zwaar

“Gelukkig ondervind ik nu haast geen beperkingen meer. Ik ben wat eerder moe dan andere begindertigers en naar een bioscoop gaan gaat nog steeds niet door de overvloed aan prikkels. Verder functioneer ik goed, en ik slik geen medicatie meer.

De jaren na de herseninfarcten had ik het vooral mentaal zwaar: ik was het vertrouwen in mijn lichaam verloren. Ik had ’s nachts nachtmerries en paniekaanvallen. Mijn ouders hadden een paniekknop naast mijn bed gehangen zodat ik ze kon alarmeren als er iets was, ik drukte er elke nacht op als ik ook maar een kriebel voelde. Nog altijd kan de angst dat er iets kan gebeuren me overvallen; echt weg zal het misschien nooit meer gaan.

Ik maakte me er heel lang ook druk om dat mijn vriendinnen doorgingen met leven en ik voor mijn gevoel achter bleef. Sommige vriendinnen zijn mij tijdens deze zware periode altijd trouw gebleven, anderen zag ik haast nooit meer. Ik snap dat het voor hen ook lastig was om met mijn situatie om te gaan. Wat moet je tegen een zestienjarige in een rolstoel zeggen? Ik kon niet naar de disco of de bioscoop, vanwege de prikkels. Zij gingen studeren, ik deed negen jaar over de middelbare school. Ik heb mijn havo uiteindelijk gehaald en daarna doorgegaan naar het atheneum, omdat ik nog niet kon reizen en daardoor niet kon studeren. Op een gegeven moment vroeg een brugklasser: ‘Mevrouw, welke les geeft u hier?’”

Vier elke stap

“Ik heb in die periode heel veel gehad aan Ellen, mijn bijleslerares wiskunde. Zij heeft MS en zat destijds al in een rolstoel zat. Met vriendinnen kon ik minder goed praten over wat ik meemaakte, met haar wel. Zij zei: focus je niet op wat je niet kan, maar op wat je wél kan. Dat heeft mijn kijk op mijn revalidatie en leven zeker veranderd. Ze zei ook: vier elk stap vooruit, hoe klein die ook is. Ze had ook van die stomme tips als: ga op zaterdagmiddag niet naar Kruidvat, want als het druk is kun je je kont niet keren met je rolstoel, haha.

Ik deed wat Ellen adviseerde: ik vierde met mijn ouders en twee broers elk stapje vooruit. Ook de letterlijke stapjes. Kon ik eerst drie stappen zetten en daarna vier, dan zorgde mijn moeder voor iets lekkers in huis. Op een gegeven moment zei ik tegen mijn vader: wij gaan ooit de Nijmeegse Vierdaagse lopen. Dat werd voor mij een doel, een houvast. In 2018 hebben we de vierdaagse voor het eerst gelopen.

Andere wereld

“Sinds mijn boek is uitgekomen, nemen er veel jonge vrouwen via social media contact op en stellen vragen over hoe ik alles heb aangepakt. Ik word ook gevraagd voor lezingen en presentaties, en volg inmiddels een sprekersopleiding.

Met de titel van het boek, Onderschat worden? Dat is leuk, bedoel ik dat er altijd mensen zijn die je verrassen. In positieve en negatieve zin. Ik weet niet hoe het was gegaan als ik Ellen niet had gehad. We hebben nog altijd contact. Maar ik heb ook echt pijnlijke opmerkingen gehoord. Er waren mensen die dachten dat het nooit meer iets met mij zou worden. Ik trok me dat enorm aan. Op een gegeven moment ging de knop om en dacht ik: ik ga die mensen een enorme figuurlijke middelvinger geven. Het gaat wel goedkomen met me. Dat werd een motivatie. En het is gelukt.”

Meer bekendheid

“Ik wil meer lezingen en presentaties geven, om zo andere jonge vrouwen te inspireren. En om meer bekendheid te geven aan trombose, wat het kan doen met jonge meiden. Je hoort daar in de media maar weinig over, alsof het niet bestaat bij jongeren, maar door de vele reacties die ik op social media krijg, weet ik wel beter. Op de Wereld Trombose Dag, 13 oktober, mocht ik bij het Sophia Kinderziekenhuis op het podium mijn verhaal vertellen. In de zaal zaten veel jonge meiden die aan het begin van hun revalidatie zaten. Dat vond ik best confronterend. De beelden van dertien jaar geleden kwamen weer terug. Maar ik kreeg veel mooie reacties na afloop. Meiden krijgen hoop door mijn verhaal. Het is dus goed om te doen.

Achteraf gezien ben ik zelf misschien al die ene persoon die ik heb geholpen met het boek. Het op papier zetten van mijn verhaal en er daarna over vertellen, ook nu weer, helpt mee in de verwerking. Ik schaamde me lange tijd voor wat ik had meegemaakt. Nu denk ik: het heeft me gevormd tot wie ik nu ben, en ik ben blij met wie ik ben. Het maakt me dus trots.”

Met uw gift maakt u een groot verschil!

Draag ook bij aan een toekomst zonder trombose. Steun onderzoek naar een betere behandeling van trombose en betere medicijnen om trombose te behandelen en te voorkomen.