27 februari 2025
Bart Roest kreeg trombose in zijn benen, nieren en andere buikaderen
‘Mijn benen doen niet meer wat ik wil. Na kort staan zeggen die: stop!’
Bart Roest (48) kreeg trombose in zijn benen, nieren en andere buikaderen. Zijn klachten zijn te laat herkend als trombose, waardoor zijn leven voor altijd veranderd is. Bart moet nu leren leven met ernstig posttrombotisch syndroom. Zonder krukken kan hij niet verder lopen dan 150 meter. Voor langere afstanden is hij afhankelijk van een rolstoel. Zijn werk heeft hij moeten opgeven.
Vast een hernia
“Op een dag ging ik naar de supermarkt. Het voelde alsof mijn benen me niet meer konden dragen. Het winkelwagentje gebruikte ik als rollator. Eenmaal thuis riep ik meteen mijn vrouw om de boodschappen over te nemen.” Na nog een helse werkdag en nacht, bellen Bart en zijn vrouw de huisartsenpost. “Vast een hernia, is de conclusie. Gewoon een pijnstiller innemen en afwachten.”
De volgende dag had ik toevallig een afspraak in het ziekenhuis vanwege chronische rugpijn. Mijn vrouw bracht me in een rolstoel. De revalidatiearts dacht ook aan een hernia en ik kwam op de spoedlijst van de neuroloog. In de tussentijd kreeg ik een paniekaanval van de pijn. “Neem een kalmeringstablet”, stelde de huisarts voor. Ik voelde me toen zo in de steek gelaten. Ik wist dat het geen hernia was en dat het misging in mijn lichaam.
Gelukkig zag de neuroloog dat wel direct. Ze stuurde me door naar de spoedeisende hulp. Op een gegeven moment zag ik steeds meer artsen rond mijn bed staan. Er zaten stolsels van onder mijn liezen tot aan mijn navel. Het bleek dat ik geen vene cava (grote buikader, red) heb. Daardoor kon het bloed niet goed terugstromen uit mijn benen. Uiteindelijk heb ik ruim twee weken in het ziekenhuis gelegen.”
Posttrombotisch syndroom
“Ik heb nu het posttrombotisch syndroom. Mijn benen voelen nu permanent zoals die dag bij de supermarkt. Zonder krukken kom ik niet verder dan 150 meter, voor langere afstanden heb ik een rolstoel nodig. Het is pittig. Ik kreeg looptraining, hydrotherapie in het zwembad en hulp bij het mentale stuk. Het is een trauma en ik zie dat het er ook bij mijn vrouw heeft ingehakt. De kinderen waren zes en acht. Mijn oudste was zelfs jarig de dag van mijn opname. Ik had 14 apparaten naast mijn bed met allerlei infuuspompen. Ze mochten me niet knuffelen, ineens was alles afstandelijk.
Mentaal was dit een enorme klap. Ik kan niet goed meer lopen, ben afhankelijk van krukken en een rolstoel. Met de blijvende pijn in mijn benen zal ik moeten leren leven. Ik mis mijn werk en het contact met mensen daar heel erg. Ik kan er niet meer voor ze zijn. Het voelt eenzaam, trombose is slopend. De liefde van mijn vrouw en kinderen geeft mij de kracht om door te gaan. Ik hoop vurig dat er zo snel mogelijk een behandeling komt.”
Trombose kan iedereen treffen. Steun onderzoek nú!
Als trombose te laat wordt herkend, kan dat leiden tot een leven lang klachten. Dat overkwam ook Bart. Doordat de diagnose trombosebeen te laat werd gesteld, lijdt hij nu aan het posttrombotisch syndroom. Door de beschadiging aan zijn beenaderen heeft hij iedere dag pijn.
De Trombosestichting zet zich in om tromboseleed te voorkomen, en financiert belangrijk onderzoek dat tijdige herkenning verbetert.
Helpt u ook mee?
