31 januari 2019
Liza kreeg een kuitvenetrombose
Liza, verzorgende IG (Individuele gezondheidszorg), kreeg tweeënhalf jaar geleden na een mooie vakantie last van haar been: trombose. Het begin van een periode die grote impact op haar leven heeft gehad. Lees hier haar verhaal.
Wanneer kreeg u trombose:
Mijn naam is Liza van der Roest. In september 2016, ik was toen 24 jaar oud, kwamen we terug van een fantastische autovakantie in Amerika. We zijn op vrijdag teruggekomen en op zondag werd ik wakker met een helse pijn in mijn onderbeen. Ik werk zelf in de verpleging en wist vast wel dat het niet goed was, maar op dat moment wist ik het toch niet. Op aanraden heb ik de huisartspost gebeld en daar werd ik gelijk verwacht omdat het vermoedelijk trombose was.
Ik voldeed niet aan de symptomen van trombose
Bij de huisartsenpost werd ik onderzocht, ik voldeed totaal niet aan de symptomen van een trombose; geen dik, rood, glanzend been. Van alle verschijnselen voldeed ik alleen maar aan “PIJN”. De conclusie was toen dat er geen trombose werd gevonden: wat een opluchting zeg! Maar de pijn bleef en een week van helse pijnen en huisartsbezoek volgde. Ik kreeg verschillende soorten medicamenten, en op gegeven moment kon ik bijna niet meer lopen en op mijn linkerbeen staan. De huisarts gooide het al snel op “psychisch”. Tot ik uiteindelijk mijn her-controle afspraak had in het ziekenhuis.
Trombose in linkerbeen: een kuitvenetrombose
Na het maken van een röntgen foto en bloedprikken werd ik gelijk doorgestuurd naar de spoedeisende hulp. Er was toch trombose gevonden in mijn linker been, een “kuitvenetrombose”.
Ik werd naar huis gestuurd met bloedverdunners en zwachtels. Ik had een nieuw type bloedverdunner in tabletvorm voorgeschreven gekregen, maar daar werd ik alleen maar beroerder en vermoeider van.
De klachten werden zo erg dat ik op een gegeven moment niet meer voor mijzelf kon zorgen en de thuiszorg in moest schakelen. Mijn man moest mij overal mee helpen en ook mijn familie heeft mij verzorgd. Zonder hen had ik het niet gered en ik wil hen daar ook nog graag voor bedanken!
Second opinion
Uiteindelijk een second opinion aangevraagd bij het UMC in Utrecht. Ook hier werd ik opnieuw onderzocht, de trombose was nog aanwezig. Ik kreeg een andere bloedverdunner in tabletvorm voorgeschreven, maar daar werd ik wederom ziek van.
Tenslotte heb ik weer een her-controle gehad waaruit bleek dat de trombose was uitgegroeid tot in mijn bovenbeen, tot een diep veneuze trombose. Even waren ze bang dat de trombose ook in mijn buik zat, maar gelukkig was dat toch niet zo. Ik kreeg andere medicijnen, dit keer de bekende bloedverdunner injecties. Met deze medicijnen ging het gelukkig snel de betere kant op.
Wanhoop, verdriet en woede
Al met al heeft het uiteindelijk een half jaar geduurd voor dat ik de trombose te boven was. Wanhoop, verdriet en woede waarom mij dit toch had moeten overkomen, ook op zo’n jonge leeftijd. Ik ben hier zeer sterk uitgekomen en geniet nu volop. Nog steeds heb ik de vraag waardoor en hoe de trombose is ontstaan. Ik had genoeg gegeten, gedronken en bewogen, zelfs de voorgeschreven bewegingen in het vliegtuig gedaan. Gewoon domme pech?
Impact van trombose op mijn leven
De impact van de trombose is zeer groot geweest. Het meest vervelende vond ik dat het in het begin als een psychische klacht werd gezien. “Een jong iemand die trombose krijgt dat kan toch helemaal niet”; deze zin heb ik vaak aangehoord. Ook was van één van de bekendste symptomen: een rood of glimmend been, bij mij totaal geen sprake! Van buiten was er niets aan te zien.
In mijn omgeving werd niet geaccepteerd dat ik een trombosebeen had en ik voelde veel onbegrip. Ik ben hierdoor uiteindelijk zelfs mijn baan kwijt geraakt.
Nu draag ik geen steunkous meer. Dat is gelukkig niet meer nodig en ik heb geen restverschijnselen dus ik mag van geluk spreken. Met vliegen gebruik ik nog steeds bloedverdunner injecties, om een nieuwe trombose te voorkomen.
Wat wilt u nog meer vertellen?
Inmiddels heb ik een super leuke nieuwe baan gevonden met super collega’s. Ik weet zeker mocht mij dit opnieuw overkomen dat zij mij zullen ondersteunen. Ook hoop ik dat ik mensen van mijn leeftijd met dit verhaal meer bewust maak dat een trombose iedereen kan overkomen. En ik hoop dat er meer aandacht is voor goede voorlichting over trombose en dat het eerder herkend word door huisartsen en specialisten.
