Wim kreeg een trombosebeen

Wim Hobé (85) dacht dat zijn dikke been kwam door een insectenbeet en dat het wel over zou gaan. Het bleek een trombosebeen te zijn. ‘Als ik toen wist wat ik nu weet, dan had ik het nooit zo gedaan. Ik heb enorme risico’s gelopen en veel geluk gehad.’

Ik dacht aan een insectenbeet
“We waren met de caravan in de Franse Alpen in de zomer van 2003. Tijdens een wandeling op zaterdag werd mijn been dik en rood. Een insectenbeet dacht ik, dat gaat wel over. Maar mijn been bleef dagenlang dik en ik was ontzettend moe. Ik ging zelfs ’s middags even slapen, iets wat ik normaal nooit doe. Maar er gingen geen alarmbellen rinkelen.

Trappen lopen
Mijn vrouw en ik wilden een dagje naar Italië, als uitstapje. Met een Limburgs stel besloten we samen in één auto te gaan. Ik had nog steeds last van mijn been, maar schonk er geen aandacht aan. Bij het traplopen in een Italiaans warenhuis voelde ik me niet lekker en moest ik uitrusten terwijl de anderen verder liepen. Nog altijd gingen er geen alarmbellen af. Op de terugweg bood de Limburger aan om te rijden. Ach nee, dat was niet nodig, zei ik.

Brancard
Toen ik op dinsdag toch maar even naar een Franse dokter ging, schrok hij enorm van mijn been. Ik moest direct op een brancard gaan liggen en meteen door naar een radioloog in de stad Gap, waar ze op een echo een grote prop zagen. Vervolgens moest ik direct door naar het ziekenhuis waar de artsen me al op stonden te wachten bij de balie. Ik kreeg spuiten met medicijnen en moest in bed blijven liggen. Ik begreep er nog niet veel van, maar zag wel aan de reacties van de artsen dat het niet goed was.

Enorm geschrokken
Ruim een week lang heb ik daar in het ziekenhuis gelegen. Met een Nederlandse ambulance, geregeld via de ANWB, ben ik uiteindelijk naar huis gebracht. Thuis heb ik drie maanden injecties gehad en moest ik iedere dag een steunkous dragen. Ik wist eerst niets van trombose, behalve dat het een propje is. Toen ik hoorde wat de gevolgen kunnen zijn van een trombosebeen, ben ik enorm geschrokken.

Boodschapje
Toch moest ik nog een keer trombose meemaken om te leren dat je altijd alert moet zijn. Drie jaar geleden op kerstavond liep ik nog even naar de winkel, voor een laatste boodschap voor het kerstdiner met de kinderen. Nog geen vijf minuten lopen, dat liep ik wel vaker. Opeens moest ik hijgen en werd het zwart voor mijn ogen. Ik kon niet anders dan uitrusten bij de ijssalon. Pas na een kwartier kon ik verder. Op de terugweg was het net zo. Maar thuis vertelde ik niks aan mijn vrouw, want ik wilde niet naar de dokter. De dag na kerst kon ik nauwelijks meer lopen en moest de dokter komen. Een uur later lag ik in het ziekenhuis op de spoedeisende hulp met een longembolie. Ik heb toen opnieuw ontzettend veel geluk gehad.

Onwetendheid
Als ik destijds wist wat ik nu weet, dan had ik het allemaal heel anders gedaan en had ik in Frankrijk meteen aan de bel getrokken. Ik ben nog naar Italië en terug gereden, op wegen langs ravijnen. Stel dat het ineens was misgegaan, ik moet er niet denken wat er daar had kunnen gebeuren. En dat ik tijdens de kerst niks gezegd heb, zo stom. Ik heb echt veel risico’s gelopen, zonder dat ik het wist. En juist dat is bij heel veel mensen net zo: ze weten vaak niet welke risico’s ze lopen.”

Ieder uur krijgen 11 mensen trombose. Het tijdig herkennen van de symptomen van trombose is cruciaal, want snelle behandeling is van levensbelang. Vraag onze gratis brochure over trombose aan. In deze brochure leest u meer over: