3 april 2020
Kelly (24) kreeg een massale longembolie
De diagnose longembolie wordt nog weleens gemist. Zo ook in het verhaal van Kelly Bijvank (24). Zij kreeg op haar 21e een massale longembolie, die pas laat werd herkend. “Ik heb heel veel geluk gehad” Lees hier haar verhaal.
Hyperventileren
Bijna 3 jaar geleden, ik was toen 21 jaar, ben ik met een massale longembolie in het ziekenhuis beland. Een periode die heel veel indruk op mij heeft gemaakt – en dat nog steeds doet – juist omdat ik zo jong was en eigenlijk nooit ergens last van had. Mijn klachten begonnen een paar maanden voordat ik ben opgenomen in het ziekenhuis. Ik zat in het laatste halfjaar van mijn HBO opleiding communicatie en was net een paar weken bezig met afstuderen toen ik merkte dat ik last kreeg van benauwdheidsklachten. Eerst stelde het niet zoveel voor, ik merkte dat ik wat sneller buiten adem was. Maar eigenlijk verergerden mijn klachten steeds meer. Wanneer ik snel ergens heen liep zat mijn hart ineens in mijn keel voor mijn gevoel. Ook merkte ik dat ik tijdens het traplopen tussendoor moest stoppen om op adem te komen. Soms zat mijn ademhaling tegen hyperventileren aan.
Van alles getest
Al vrij snel heb ik een afspraak gemaakt bij mijn huisarts. Die wist ook niet wat er aan de hand was, en heeft van alles getest. Ik heb bloed geprikt, ben getest op allerlei soorten allergieën, er is geluisterd naar mijn hart, een hartfilmpje gemaakt, van alles en nog wat. In een periode van zo’n 2 maanden ben ik denk ik wel 8 keer bij de huisarts geweest. Die constateerde wel dat ik inderdaad benauwd was, en dat mijn hartslag wat verhoogd was, maar zag er verder niet veel ernst in. Ik kreeg weer een ander pufje om te proberen, ook al was duidelijk dat ik geen allergie of astma had, om te kijken of dat misschien toch zou helpen. Tijdens mijn een-na-laatste afspraak werd wel een afspraak gemaakt om bij een cardioloog langs te gaan, vanwege mijn hoge hartslag, maar daar kon ik pas over een aantal weken terecht.
Geen idee wat er aan de hand was
Ondertussen ging het eigenlijk steeds minder goed, en kon ik mijn afstudeerstage ook niet altijd meer volhouden. Regelmatig bleef ik een middag of dag ziek thuis, omdat ik me niet goed voelde. Soms vroeg ik mezelf af, of het niet tussen mijn oren zat. Of ik me wel echt zo slecht voelde, of dat er misschien toch niks aan de hand was. Maar lichamelijk begon ik steeds meer af te takelen. Ik woonde in die tijd nog thuis, dus mijn ouders en met name mijn moeder zagen ook hoe ik steeds meer energie verloor. Als ik thuis kwam uit stage wilde ik eigenlijk gewoon gelijk op de bank liggen of naar bed en in het weekend moest ik mezelf met moeite naar vriendinnen slepen om iets leuks te doen, ook dat zei ik steeds vaker af.
Uit bed slepen
De laatste dagen voor ik werd opgenomen herinner ik me nog heel goed. Iets wat bijzonder is, omdat ik me heel veel uit de periode van de longembolieën niet meer kan herinneren, waarschijnlijk omdat ik bepaalde dingen toch heb onderdrukt. Op donderdag, een paar dagen voor het paasweekend van 2017, ging ik opnieuw naar de huisarts omdat ik enorm last had van die hoge hartslag. Inmiddels had ik hier niet alleen meer last van tijdens bewegen, maar ook wanneer ik niks deed of zelfs stil in bed lag. Constant hoorde ik alleen maar het geluid van dat gedreun in mijn borstkas. De huisarts heeft toen geluisterd en merkte inderdaad dat mijn hartslag weer heel hoog was. Omdat ik over 3 weken terecht kon bij de cardioloog, werd ik met bètablokkers naar huis gestuurd om de hartslag iets naar beneden te brengen. Die heb ik een dag geslikt, maar in de 2 dagen daarna ging ik zo ver achteruit dat ik dat ook niet meer op kon brengen. Ik sliep niet meer, omdat ik van de hoge hartslag niet kon slapen. Ook ademhalen koste steeds meer moeite, ik kon ‘s ochtends net mezelf uit bed slepen en op de bank gaan liggen, om vervolgens daar de hele dag te blijven en ‘s avonds weer naar bed te gaan. Mezelf aankleden was eigenlijk het enige wat nog echt lukte.
Op het randje van de dood
Op zondag brak ik dan ook, het was toen eerste paasdag en ik kon alleen nog maar huilen vanwege al het slaapgebrek. Toen zei mijn moeder dat ze het niet meer vertrouwde en hebben we de huisarts gebeld. Omdat het weekend was, kwam ik bij een andere huisarts in een ander dorp. Zij had er gelijk geen goed gevoel bij en zei, volgens mij kon jij nog weleens een longembolie hebben. En zo werd ik doorgestuurd naar de spoedeisende hulp. Daar aangekomen bleek al snel dat er sprake was van een massale longembolie, waarna ik 3 dagen op de intensive care en nog 5 dagen op de longafdeling heb gelegen. Ik weet nog dat voor heel veel mensen in mijn omgeving de schrik toen kwam, maar dat ik zelf eindelijk rust had. Eindelijk wisten ze wat er aan de hand was en kon ik alles uit handen geven. Ik ben dan ook nooit echt bang geweest dat het echt ‘mis’ zou gaan, terwijl dat wel is wat mij uiteindelijk werd verteld ‘je was er net op tijd bij’ en ‘die bètablokkers had je niet veel langer moeten slikken, want daardoor moest je hart nog harder werken’ . Dat vond ik een hele rare gewaarwording. Met name dat laatste, bij aankomst in het ziekenhuis bleek namelijk ook dat een kant van mijn hart al helemaal was vergroot omdat het constant harder moest werken om bloed langs al die propjes te pompen. Ik heb die laatste periode zelf heel onbewust meegemaakt, omdat ik gewoon zo moe en lusteloos was. En dan hoor je achteraf dat je op het randje van de dood stond. Vind ik nog steeds raar om over na te denken.
Sneller dan verwacht hersteld
In dit hele verhaal vragen veel mensen wat wij van het handelen van de huisarts vonden. Ik ben zelf niet iemand die op die manier boosheid vasthoud, dat ben ik ook helemaal niet geweest. Bij mijn huisarts is met meerdere personen overlegd tussen al mijn bezoeken door en er was gewoon simpelweg niemand die het vermoeden had dat ik een longembolie had. Heel vervelend voor mij natuurlijk, want als ik eerder was doorgestuurd en behandeld was er nooit zo’ n massale longembolie ontstaan. Ik kijk liever terug op de periode dat ik heel veel geluk heb gehad dat ik er wél net op tijd bij was en dat ik nu weer zo goed ben hersteld. Dat heeft allemaal wel even tijd gekost, maar met veel hulp uit mijn omgeving ging dat wel sneller dan verwacht. Met een paar maanden vertraging ben ik afgestudeerd en inmiddels ben ik al 2 jaar aan het werk als communicatiemedewerker.
Slikken van de pil niet zonder risico
Ik had zelf nog nooit van een longembolie gehoord en in mijn omgeving werd het ook niet herkend als iets wat bij jonge mensen voorkomt, terwijl ik inmiddels weet dat dit helemaal niet ongebruikelijk is, zeker als gevolg van het slikken van de pil wat bij mij ook het geval was. Ik slikte de pil al bijna 10 jaar, maar heb er op een of andere reden pas toen een reactie op gevormd. Ik vind het daarom wel belangrijk om er open over te zijn, dat het slikken van de pil niet zonder risico is. Daarnaast vind ik het zelf heel fijn om ervaringen te lezen van andere jonge meiden die dit is overkomen, want toen ik in die periode online zocht, vond ik vooral verhalen van toch al wat oudere mensen of zwangere vrouwen.
Longembolie brochure
In de brochure leest u onder andere:
✓ Longembolie helder uitgelegd
✓ Ervaringsverhalen van patiënten
✓ Specialist aan het woord
✓ Nieuwe longembolie voorkomen
✓ Binnen 5 werkdagen in huis
