Daniëlle (48 jaar) kreeg een oogtrombose

Daniëlle Kaestner-Wernsen (48) werkt in de verpleeghuiszorg, waar veel cliënten met trombose te maken krijgen. Dat je trombose ook in je oog kunt krijgen, ontdekte ze pas toen ze zelf ineens slecht zag.

“Aan die injecties in mijn oog kan ik niet wennen”

In de lente van 2018 zag ik na een griepje steeds een vlek. Eerst dacht ik nog: m’n ipad is vies of er zit een kras op mijn bril. Maar: de vlek bleef. De opticien verwees me door naar de huisarts. Die zag niets bijzonders. De zaterdag daarna werd ik wakker. Ik had geen pijn ofzo, maar voelde dat het niet goed zat. Bij de huisartsenpost stuurden ze me meteen door naar de oogarts. Ik had een trombose in mijn linkeroog.

Daniëlle verloor 70% van haar zicht in één oog

Er zat een ernstig oedeem, ofwel een vochtophoping in mijn oog. 70% van mijn zicht was aangetast. Ik kreeg meteen injecties in mijn oog. Mijn zicht verbeterde snel naar 60%. In overleg met de oogarts stopten we na een jaar met de injecties. Na een half jaar kreeg ik een controle. Ik had acute bloedingen en mijn zicht was terug naar 30%.

Een oogtrombose is verraderlijk, want je ziet niet altijd slechter. En je kunt bijvoorbeeld eerst een vlek zien en dan niet. Dat is soms bedrog. Je hersenen en je andere oog hebben het dan gewoon overgenomen, want die compenseren veel.

De eerste injectie vond ik meevallen

Ik moet nu weer elke maand naar het ziekenhuis. Je ligt in een steriele kamer, met zo’n groene doek over je heen. Je oog wordt open geklemd, ontsmet en dan krijg je een injectie midden in je oog. Mijn ogen zijn daarna extreem gevoelig voor licht, dus je kunt niet fietsen of rijden. Ik heb veel mazzel dat mijn man altijd meegaat.

De eerste injectie vond ik meevallen. Het gekke is: hoe meer ik er krijg, hoe vervelender ik ze vind. Ik blijf een tijdje een soort balletjes zien. Mijn oog is een dag of twee dik en pijnlijk. Ik ben geen aansteller en ga fluitend naar de tandarts, maar aan die injecties kan ik niet wennen.

Ik heb blijvende schade aan mijn oog

Ik zie minder; heb droge ogen en veel hoofdpijn. ’s Avonds autorijden gaat niet. Ik schrik soms ook, omdat ik dingen vanuit een bepaalde hoek niet goed zie aankomen. In een vergadering ga ik dus altijd op een plek zitten zodat ik iedereen kan zien.

Toch beheerst dit mijn leven niet, hoor. Zo’n propje kan ook in je hersenen zitten. Dan ben je verder van huis. Soms denk ik weleens aan wat de oogarts heeft gezegd: het kan ook in mijn andere oog gebeuren. Daar probeer ik niet aan te denken. Ik kan me er heel druk over maken, maar wat heeft dat voor nut? Het is zoals het is.