6 juli 2020
Judith (32) kreeg na haar trombosebeen diep veneuze insufficiëntie
“Mijn naam is Judith en op mijn 31e heb ik een trombosebeen gekregen tijdens mijn zwangerschap. Waarschijnlijk door een lange vlucht naar Amerika, al twijfel ik zelf of ik de klachten niet al eerder had. Nu 1,5 jaar later heb ik net gehoord dat ik de rest van mijn leven mijn steunkous moet blijven dragen vanwege diep veneuze insufficiëntie en dat is behoorlijk balen!”
‘Met een mesje open willen snijden’
“Rond week acht in mijn zwangerschap had ik verschrikkelijk veel last van kramp in mijn knieholte en kuit. Vooral als ik een tijdje niet bewogen had, kon ik moeilijk de trap af komen en lopen. Het zal wel bij mijn zwangerschap horen en gaat vast snel weer over, dacht ik toen nog. Daarnaast had ik af en toe het gevoel dat mijn huid rondom mijn enkel helemaal strak stond en zou ik het wel ‘met een mesje open willen snijden’, niet echt natuurlijk maar ik kon me goed voorstellen dat dat wat verlichting zou geven. Tot ik op een dag mijn schoen uit wilde trekken en een hele dikke enkel had.”
Weer naar huis gestuurd
“Terwijl ik me afvroeg of ik de huisartsenpost moest bellen kreeg ik toch wel van een aantal mensen het advies om dit te doen, inmiddels had ik al even op de bank gelegen en werd mijn enkel minder dik. Voor de zekerheid besloot ik toch maar even te bellen. Ik kon ’s avonds laat terecht en na een hele avond op de bank was er niets meer te zien. De arts in opleiding merkte dan ook niets raars op aan mijn been en stuurde mij weer naar huis.
‘Geen haast’
“Het zat me toch niet lekker en ik belde de volgende dag de huisarts. Toen ik daar een dag later terecht kon, vroeg hij zich af of ik mijn enkel niet verstuikt had, ook nu was de zwelling minimaal. Na wat aandringen en duidelijk aangeven dat ik me er niet prettig bij voelde, kreeg ik voor de zekerheid een echo. De echo stond pas voor de week erop gepland en die middag werd ik nog gebeld door het ziekenhuis dat ze graag met de arts wilden overleggen hoeveel haast het had. ‘Geen haast’ hoorde ik toen het ziekenhuis mij weer terugbelde, het is alleen om het uit te sluiten maar we verwachten niets.”
Direct naar de spoedeisende hulp
“En dus ging ik een week later naar het ziekenhuis, waar de echoscopist toch wel heel erg nauwkeurig en zorgelijk naar mijn been keek. Het drukken met het apparaat deed zeer en toen we klaar waren mocht ik me niet direct weer aankleden, ze ging eerst de arts even halen. Toen de arts kwam werd het me al snel duidelijk. Dit was slecht nieuws: er was op twee plekken een trombose gevonden en ik moest direct door naar de spoedeisende hulp.”
Geen zorgeloze zwangerschap
“Een echte uitleg over wat er precies aan de hand was, heb ik eigenlijk niet gekregen. Wel hoorde ik dat thuis bevallen en een zorgeloze zwangerschap er voor mij niet in zaten. Mijn zwangerschap werd medisch en ik kreeg direct een doorverwijzing naar de gynaecoloog. Ook ging ik naar huis met een ingezwachteld been en een heleboel spuiten met bloedverdunners. De zwachtel zat zo strak om mijn been heen dat ik er veel pijn van had en ’s nachts slecht van sliep. Na een week mocht hij af en bij de controle gaven ze inderdaad aan dat hij toch wat te strak gezeten had en ik best had mogen bellen. Tsja, hoe weet je dat nou he? Ik kreeg toen ook wat meer antwoord op mijn vragen: De signalen van een trombose blijken heel vaak niet volgens het boekje te verlopen, dus dat mijn klachten werden afgeschreven als ‘hoort bij je zwangerschap’ waren volgens de arts helemaal niet zo raar. Er werd een steunkous aangemeten en regelmatig hoorde ik ‘goh, je bent wel jong voor een trombose he?’ Klopt, zei ik dan maar. Ik had het ook graag anders gezien.”
“Door de bloedverdunners werd de kans op bloedingen bij mijn bevalling groot. En ik had regelmatig nachtmerries over hoe dit zou aflopen. Bij een spoedkeizersnee zou ik onder algehele narcose moeten en de zakken met bloed zouden sowieso klaar hangen, maar als er iets zou gebeuren was ik volgens de gynaecoloog in goede handen. Je kunt je voorstellen dat ik het allemaal erg spannend vond. Helemaal omdat je op internet niet veel, of juist nare berichten leest over een trombosebeen tijdens je zwangerschap. Ik heb informatie hierover echt gemist en had het fijn gevonden om in contact te komen met iemand met wie ik mijn ervaringen kon delen. Gelukkig verliep de bevalling zonder problemen en bloedverlies, wat een opluchting.”
Voor altijd steunkous dragen
“Nadat ik met de bloedverdunners gestopt was, kreeg ik een nieuwe controle met heel goed nieuws: Er was geen trombose meer in mijn been te vinden. Vol goede moed keek ik uit naar de komende 5 maanden. Vanaf maart zou ik mijn steunkous niet meer om hoeven te doen. De controle in maart verliep echter anders dan gehoopt. In mijn been bleek resttrombose te zitten en op twee plekken diep veneuze insufficiëntie. De klachten die ik had als ik mijn kous niet om had (’s morgens vroeg of bijv. bij een dagje sauna) bleken dus niet te komen omdat mijn been zoals ik dacht aan mijn kous gewend was, maar omdat er echt nog steeds iets niet goed zat. In eerste instantie gaf de arts aan dat we het nog een jaar met kous zouden proberen en dat ie wellicht daarna af zou mogen. Dat was best even schrikken, tijdens mijn zwangerschap vond ik mijn steunkous nog best oké, maar ik keek zo uit naar de dag dat ie af mocht. Inmiddels is helaas gebleken dat ook een jaar niet zal helpen bij mijn herstel. Het is wat het is en ik zal voor altijd de steunkous moeten dragen. Dit was natuurlijk alles waar ik niet op gehoopt had en was dan ook echt wel even slikken!“
“Als ik kijk naar de impact van de trombose op mijn leven, dan ben ik eigenlijk heel positief! Op de narigheid die het opgeleverd heeft rondom het prikken van de bloedverdunners tijdens mijn zwangerschap na, heb ik weinig klachten ervaren. Wel zaten mijn beide bovenbenen standaard onder de grote blauwe plekken en had ik veel last van jeuk maar verder ervaarde ik dankzij de steunkous weinig klachten. De steunkous zelf is een ander verhaal: wat een hekel had ik aan dat ding! Voor iemand die graag in jurkjes en rokjes en op slippers loopt in de zomer, is continu zo een lelijk ding om je been een behoorlijk ding. Mijn hoge hakken en leuke sandaaltjes? Die kan ik niet meer aan, maar sinds deze zomer komen voorzichtig de eerste jurkjes en rokjes weer uit de kast. Beter wordt het niet, maar laten we er dan het beste van maken!”
