Jenny kreeg een ruiterembolie met een hartstilstand als gevolg

In september 2017 kreeg Jenny Camps (50 jaar) een ruiterembolie, waarbij bloedstolsels haar beide longslagaders verstopten. “Bloedonderzoek in oktober 2017 wees uit dat ik Factor V Leiden heb. Ik had nooit de anticonceptiepil mogen gebruiken. Achteraf bleek dat mijn longen helemaal vol stolsels zaten, daarom was ik die zomer ook zo moe. Door de trombose heb ik een hartstilstand gehad met als gevolg zuurstoftekort en niet-aangeboren hersenletsel.”

Anticonceptiepil
“In december 2016 kreeg ik pijn in mijn rechter kuit. Ik ging 16 december naar de kliniek voor een echo. Er bleek een ontsteking in te zitten: tromboflebitis (oppervlakkige veneuze trombose). Ik vroeg aan de meneer die de echo had gemaakt hoe dat kwam. Zijn antwoord: door de anticonceptie. Desondanks ben ik de pil blijven gebruiken. Toen kreeg ik op 4 januari veel pijn. Ik dacht dat het kwam doordat ik de week ervoor met een vriendin was gaan schaatsen. Op 6 januari kon ik niet meer lopen en toen heb ik de pil aan de kant gegooid.

Steeds meer pijn
Ik weet nog goed dat ik met mijn zoon met de trein naar Artis ben geweest vanuit Maastricht. Ik kreeg die dag steeds meer pijn en toen mijn man ons kwam halen van het treinstation, kon ik niet meer lopen. Die maandag ben ik naar de huisarts gegaan. Ik kreeg ibuprofen en een steunkous. De pijn ging weg, maar ik was wel heel moe dat voorjaar en de zomer.

Na vier weken vakantie nog steeds doodmoe
Ik had een drukke baan en werkte hard. Op 16 juli ging ik vier weken met verlof. We zijn drie weken naar Spanje gegaan, daar komen we al jaren en daar doen we niets. Alleen lekker strand, eten en drinken en wandelen over de boulevard. Omdat ik niet ongesteld wilde worden, had ik de pil meegenomen om een bloeding te voorkomen. Toen ik op vrijdag 4 augustus licht ongesteld werd, ben ik weer met de pil begonnen. Op zondag, onze laatste avond, zaten we op het terras en begon ik te huilen. Ik zei: ik heb vier weken vakantie gehad, maar ik ben zo moe. De dag erna vlogen we naar huis.

Tromboflebitis
Op donderdag 10 augustus zou ik weer gaan werken, maar heb ik me ziek moeten melden. Op 16 augustus begon de pijn in mijn linker kuit en belde ik de fysiotherapeut. Zij adviseerde me om veel water te drinken en magnesium in te nemen. Op maandag 21 augustus ging ik voor 50% aan het werk. Die avond had ik zo’n pijn in mijn kuit, echt krampen, dat ik dinsdag weer mijn leidinggevende heb gebeld dat ik even naar de huisarts ging. Die stuurde me meteen door naar het ziekenhuis om bloed te prikken, ik kon op de uitslag wachten. De D-dimeer was heel hoog, dus ik moest blijven voor een echo. Ze zagen op de echo iets in de bloedvaten van mijn knieholte: het was weer tromboflebitis.

Mijn eerste hartstilstand
Ik moest zes weken lang iedere dag een antistollingsspuit zetten, waar ik meteen die avond mee begon. Ik hield heel veel pijn en kramp en nam elke vier uur 1.000 mg paracetamol. ’s Nachts werd ik wakker van de krampen. Ik werkte 50% vanuit huis met de laptop op de bank en kon amper lopen. Op maandag 4 september ging ik rond half vier op de fiets even een boodschap doen bij ons in het dorp. Ik kwam terug en zei tegen mijn man dat ik blij was dat ik deze week nog niet naar werk zou gaan. Dat ik iets minder pijn had, maar heel erg moe was. We hebben samen het zwembad opgeruimd en om half vijf viel ik om. Ik voelde me niet lekker en had het gevoel dat ik flauw ging vallen en over moest geven. En toen kreeg ik mijn eerste hartstilstand.

Mijn tweede hartstilstand
In de tuin was ik met mijn man het zwembad aan het opruimen. Ik werd misselijk, licht in mijn hoofd en viel vervolgens op de grond. Ik werd stijf, kreeg blauwe lippen en mijn ogen waren gesloten. Mijn man heeft mij weer bij de levenden gehaald. Zwaar ademend lag ik op de grond. Het voelde of ik ging stikken. In de verte hoorde ik de sirenes van de ambulance. Omdat mijn man aan de telefoon (112) vertelde dat ik de afgelopen dertien dagen antistollingsspuiten had gezet, konden ze snel een diagnose stellen; een longembolie. Met een rotvaart ben ik naar het ziekenhuis gebracht. In de ambulance ben ik weer weggevallen, dat was mijn tweede hartstilstand. Bij aankomst in het ziekenhuis stond vijftien man personeel klaar om me eerste hulp te geven. Er werd trombolyse ingespoten en ik werd opnieuw gereanimeerd. Om half zes lag ik in coma op de IC en op 5 september om drie uur ’s nachts opende ik mijn ogen.

Er werd gedacht aan een burn-out
Najaar en winter 2017/2018 heb ik gerevalideerd. In maart begon ik met re-integreren en in mei 2018 was ik voor 100% terug naar mijn werk. Ik wisselde zelfs intern bij de universiteit Maastricht van baan. Dat was de kroon op mijn herstel. Maar mijn klachten werden weer erger; ik was moe en had druk op de borst. In december 2018 ging ik naar de cardioloog. Hij kon niets vinden, alles was in orde en hij dacht aan een burn-out. Ik was boos en verdrietig. Het was een waar gevecht en ik kwam elke dag doodmoe thuis van werk. In mei 2019 had ik een gesprek op mijn werk dat ik meer thuis wilde werken, omdat er op werk teveel prikkels waren.

Cognitieve gedragstherapie
Op eigen initiatief ging ik ook cognitieve gedragstherapie doen. Na de intake bij de psycholoog zei ook zij dat ik een burn-out had. Ik was het er niet mee eens en vroeg of ze het nog eens met het team wilde bespreken. Toen ik na de zomer met therapie begon, sprak ze van psychosomatische klachten. Ik moest me zes uur ziek melden. Op mijn werk kreeg ik daardoor een conflict, ik mocht niet meer gedeeltelijk thuis werken en moest vóór 1 november weer voor 100% terugkomen. We kwamen er niet uit en het werd heel vervelend. Doodmoe gestreden heb ik me toen voor 100% ziek gemeld.

Controle bij hart- en vaatspecialist
In november had ik ook controle bij de hart- en vaatspecialist. Ik vroeg aan mijn internist of hij me door wilde sturen naar de afdeling neurologie. Ik had zelf een vermoeden dat mijn klachten kwamen door niet-aangeboren hersenletsel. Op 4 december kreeg ik een MRI scan, daar was niets op te zien van hersenletsel. Ook hier werd gesproken van een burn-out. Ik voelde me niet serieus genomen en werd heel boos. Na veel aandringen kreeg ik een doorverwijzing naar de afdeling hersenletsel. Daar hebben ze me goed opgevangen. In het begin van de corona periode heb ik veel individuele gesprekken gevoerd, daarna heb ik in groepsvorm twee soorten therapie gehad, waaronder ACT (Acceptance and Commitment Therapie).

Niet-aangeboren hersenletsel
In januari 2020 werd mijn vermoeden bevestigd: niet-aangeboren hersenletsel. Tot afgelopen november 2022 ben ik bezig geweest met het gevecht met werk en UWV, re-integratie, neuropsychologisch onderzoek en fysiek belastbaarheidsonderzoek en niet te vergeten: acceptatie van het ziek zijn. Ondertussen ben ik 100% arbeidsongeschikt, maar ik ga een nieuwe start maken in 2023. Ik begin met een personal trainer die me gaat helpen om weer fysiek belastbaar te worden en hopelijk zo ook mentaal weer op krachten te komen.

Meer dan 400 euro opgehaald
In 2020 heb ik meegedaan met de Groene LoperRun Maastricht. Met mijn 5 km heb ik een totaalbedrag van meer dan 400 euro opgehaald. Dat heb ik gedoneerd aan de Trombosestichting voor onderzoek naar antistollingsmedicatie. Ik ben zelf 50 jaar en zal de rest van mijn leven deze medicatie moeten gebruiken omdat ik Factor V Leiden heb.

Geef de moed niet op!

Wat ik graag mee zou willen geven aan mensen: Geef de moed niet op en luister naar je intuïtie. Laat je niet afwimpelen, kom voor jezelf op. Neem therapie, want als je ziek wordt, heb je hulp nodig om hiermee om te gaan. Ga op zoek naar een nieuwe ik en blijf niet in de schaduw hangen van je oude ik. Vertrouw erop dat een ander leven ook een goed leven kan zijn. Verandering kan ook mooi zijn. Weet wat je waarde is in het leven en leef daarnaar. Dit is mij overkomen en het is aan mij hoe ik daarmee omga, daar heb je een keuze in. Stop met uitleggen en geloof in jezelf. Laat je niet leiden door de mensen om je heen, maar leid jezelf met je eigen kracht. Doe waar je blij van wordt en omring jezelf met positieve mensen.”

Ieder uur krijgen 11 mensen trombose. Het tijdig herkennen van de symptomen van trombose is cruciaal, want snelle behandeling is van levensbelang. Vraag onze gratis brochure over trombose aan. In deze brochure leest u meer over: