10 oktober 2018
Alex (30 jaar) kreeg trombose in haar hersenen
Ieder uur krijgen 11 mensen trombose!
Kunt u zich voorstellen dat u een trombose krijgt? Het overkwam Alex Hoppers (30 jaar). Lees hier haar verhaal.
Ik ben Alex Hoppers, 30 jaar en moeder van twee zoontjes.
“Eén jaar geleden werd ik getroffen door een veneuze sinustrombose (trombose in de hersenen).”
Bekijk hier haar verhaal
Ik was een week daarvoor bevallen
De dag na de bevalling begon een ernstige hoofd- en nekpijn. Deze pijn werd zelfs zo hevig dat ik bijna niet uit mijn bed kon komen om naar het toilet te gaan of te douchen. De verloskundige en de pijnpoli, waarmee ik contact had, zeiden dat het niets ernstigs kon zijn. Dat ik met rust en een aantal pijnstillers gauw weer op zou knappen.
Na een week begon de hoofdpijn inderdaad wat te zakken. Ik zat rustig op de bank toen mijn linkerarm plotseling spastische bewegingen begon te maken. Ik kon nog net roepen dat ik me niet goed voelde en wierp nog een laatste blik op mijn oudste zoontje die verschrikt naar mij keek. Ik dacht dat ik iets aan mijn hart had dus voor mij voelde die blik als een afscheid.
Voordat ik het wist raakte ik in een epileptisch insult. Na een tijd kwam ik bij. Geen idee wat me was overkomen. Met de ambulance werd ik naar het ziekenhuis gebracht. In het ziekenhuis kreeg ik een aantal onderzoeken.
Domme pech
Uit de onderzoeken kon men geen afwijkingen vinden. Het protocol was dan ook om maar ‘gewoon’ terug te gaan naar huis en de verdere onderzoeken thuis af te wachten. Mijn klachten, mijn insult, het gevoel hebben steeds weer weg te zakken, waren niet ernstig genoeg om het op dat moment verder te onderzoeken. De dagen daarna was ik heel erg bang. Bang om niet meer wakker te worden. Achteraf bleek die angst niet onterecht te zijn.
Aan het eind van de week kreeg ik een oproep voor een MRI scan. Een uur na de scan werd ik door de neuroloog gebeld dat ik zo snel mogelijk opgenomen moest worden. De periode dat ik in het ziekenhuis lag, is langs me heen gegaan. Je lichaam staat op overlevingsstand, je voelt geen emotie. Gelukkig mocht mijn pasgeboren zoontje bij mij blijven. Daar kon ik me dan ook volledig op focussen.
Veneuze sinustrombose is een vorm die weinig voorkomt. Vandaar dat niemand mijn klachten serieus heeft genomen. Het heeft een hormonale oorzaak. Bij mij was de zwangerschap/bevalling de oorzaak. Maar vrouwen die de pil gebruiken of andere hormonale anticonceptiemiddelen gebruiken, lopen ook een verhoogd risico, ondanks een gezonde levensstijl. Ondanks mijn gezonde levensstijl, liet mijn lichaam mij toch in de steek. Dat het mij is overkomen is volgens de artsen ‘domme pech’. Maar ik heb ook ontzettend veel geluk gehad. Ik ben gewoon weer bij kennis geraakt, zonder al te veel letsel.
Laat je goed informeren
Ik zou vrouwen willen adviseren om zich goed te laten informeren. Pilgebruik brengt risico’s met zich mee. Het lijkt onschuldig maar dat is het niet. Neem je eigen klachten serieus, kom voor jezelf op en laat je niet zomaar wegsturen. Voor mij is dit een hele harde, maar ook wijze les geweest. Ik realiseer me dat als ik naar mijn gevoel had geluisterd en meer op mijn strepen had gestaan, dat het niet zover had hoeven komen. Dat ik nu zonder letsel gewoon weer mijn leven had kunnen oppakken.
Raar gevoel aan linkerkant van mijn lijf
Tegelijkertijd denk ik ook aan al die zorgverleners. Hoe hebben zij mij gewoon naar huis kunnen sturen? Ik was nota bene zeker twaalf minuten compleet van de wereld af geweest, ik had een heel raar gevoel aan de linkerkant van mijn lijf, mijn handen en voeten voelde ik bijna niet. Ik was in levensgevaar en het had een fatale afloop kunnen hebben. Hoe kan het dat zij het niet hebben gezien? Deze vragen stel ik mezelf dan ook iedere dag. Ondanks dat het inmiddels een jaar geleden is.
Heel erg bang
De eerste maanden ben je vooral heel erg bang. Klachten waarvan je niet weet of dat het echt is of dat het tussen je oren zit. Paniekaanvallen kreeg ik om de haverklap. Constant vroeg ik aan mijn partner of mijn gezicht nog normaal stond of dat er iets anders raars aan me te zien was. Ik durfde ook absoluut niet alleen te zijn met mijn kinderen. De angst vaagt uiteindelijk weg, maar toch blijft het altijd in mijn hoofd spoken. Ik moet er niet aan denken dat mijn kinderen geen mama meer zouden hebben.
Veel vage klachten
Door het letsel wat ik heb opgelopen heb ik veel vage klachten. Ik kan slecht tegen prikkels, waardoor ik sneller in de stress schiet. Ik kan me slecht concentreren, heb een slecht geheugen. Ik heb moeite met het volgen van verhalen of instructies. Ik ben intens moe en voel me kwetsbaarder dan anderen. Je voelt je uit je balans getrokken, je bent jezelf niet, waardoor je ook nog onzeker raakt. Ik voel me schuldig dat ik het afgelopen jaar niet de mama heb kunnen zijn, die ik graag voor mijn kinderen zou willen zijn.
Langzaam weer grip op mijn leven
Mijn partner, kinderen en de rest van mijn familie hebben een enorme klap gehad. We zijn allemaal wakker geschud. Het was zeker geen gemakkelijk jaar. Er zijn momenten geweest waarop we ons verloren hebben gevoeld. Maar ik zie ook heel veel vooruitgang in mijn herstel en krijg langzaamaan ook weer grip op mijn leven. Daarnaast realiseer ik me ook dat je als mens heel veel dingen aankunt. Dat geeft een heleboel hoop en kracht.
Ik heb diep respect voor mijn partner. Zoals hij ons allemaal fysiek en mentaal heeft opgevangen, verzorgd en alles met heel veel geduld draaiende heeft gehouden. Het is mij wel duidelijk geworden op welke mensen je écht kunt bouwen.
Meer informatie over trombose en hersenen
In deze brochure leest u meer over:
✓ Verschillen tussen beroerte, TIA, CVA en herseninfarct
✓ Wat is trombose
✓ Oorzaak van trombose
✓ Symptomen van trombose
✓ Hoe herken je een trombose
