Anne kreeg diep veneuze trombose

Anne, 17 jaar, was afgelopen zomer op vakantie in Italië toen zij uit het niets allerlei ‘rare’ klachten kreeg: aanhoudende misselijkheid, een opgezette buik, pijn in haar heup en onderrug. De terugweg naar huis was hels, alsof er een zenuw in haar heup bekneld zat. Eenmaal thuis ging het beter en ging Anne gewoon weer aan het werk. Totdat het mis ging. Anne zette haar verhaal voor ons op papier.

Op vakantie in Italië

De twee weken zomervakantie in Italië sluit ik af met een mooie golf swing op een golfbaan in Asti, in de Piemonte. De bal gaat recht, snel en strak. ‘Wauw, kijk pap’. Niet wetende dat deze swing mijn leven zou gaan veranderen.

Ik loop door Barolo, een klein pittoresk plaatsje in de Piemonte. Bekend door de heerlijke rode wijn, die haar naam te danken heeft aan dit plaatsje. Bij elke stap die ik zet voel ik mijn heup. Au. Au. Au. Het zal wel door het golfen komen dacht ik. Een spiertje verrekt.

Overvallen door een vlaag van misselijkheid

Een paar dagen ervoor stond ik op en werd ik overvallen door een vlaag van misselijkheid. Mijn eerste gedachte was dat ik iets verkeerds had gegeten de avond ervoor. Maar wat moest dat dan zijn? Die heerlijke pizza? De salade die ik als lunch had gegeten? Het zou bijna niet kunnen in Italië. In de loop van de dag bedacht ik, dat het wel eens door de hoeveelheid alcohol die ik in de afgelopen weken geconsumeerd had, kon komen. Een weekje Maastricht, daarna een week Appelhof, waar mijn lever flink wat te verduren heeft gekregen en daarna twee weken Italië, waar voor mij de lekkerste wijn vandaan komt, dus ook daar was ik elke dag aan het nippen van een glaasje rood of wit.

De misselijkheid bleef hangen voor zo’n drie, vier dagen. Plus een opgezette buik. Het kon niet door mijn menstruatie komen want ik zat aan de pil. Die vervloekte pil.

De zeurende pijn blijft

Terug naar Barolo, waar ik, natuurlijk, op een terras aan een glas wit was begonnen. Het zat nog steeds niet goed in mijn heup, en ook kwam daar langzaam een vervelende pijn in mijn onderrug opzetten. Ik wiebel op mijn stoel, strek mijn benen, ga rechterop zitten, maar niks helpt. De zeurende pijn blijft.

De dag erna gaan we helaas terug naar huis. Een twaalf uur lange rit, en mijn vader kennende, eentje zonder tussenstop. Dus daar zitten we dan om vijf uur in de nacht, terug naar Nederland. Achteraf een rit des hels.

Bij de laatste plaspauze werd de pijn in mijn heup alleen maar erger, alsof er een zenuw bekneld was. Maar we reden door, nog vijf uur te gaan.

Het leek beter te gaan

Eenmaal thuis aangekomen leek het beter te gaan, de pijn werd minder, de misselijkheid was weg en mijn onderrug functioneerde weer als normaal. Tot de eerste dag dat ik weer aan het werk moest bij mijn bijbaantje in een kledingwinkel. Na de lunchpauze nam ik een pijnstiller tegen de opkomende pijn, wetende dat ik nog zes uur te gaan had. De pijn werd gelukkig minder, maar daar was de plotselinge misselijkheid weer. Uit het niets.

De dagen erna werden alleen maar erger

Zowel de pijn in mijn heup en onderrug nam toe. Ook mijn bovenbeen en lies gingen pijn doen, alsof alle zenuwen in mijn been bekneld zaten. Maar het zou wel door het golfen komen van een week geleden.

Tot dat ik op maandagochtend wakker werd met helse pijn in mijn hele heup, been en lies. Het werd nu wel heel serieus. Ik kon bijna niet meer lopen en zitten deed ook pijn. Dus, met goede moed, op naar de fysio. Het fysiobezoek wat mijn dood had kunnen zijn.

Dinsdagochtend, bezweet en in pijn word ik wakker. Ik denk terug aan de avond ervoor waarop mijn linkerbeen aanzienlijk dikker was dan de rechter. Ik ga googelen, gewoon voor de zekerheid. Botkanker. Nee toch? Een beknelde zenuw. Waarschijnlijk. Of toch een trombosebeen? Dat komt toch alleen voor bij opa’s en oma’s? Toch niet.

Achtbaan

Mijn ochtend vervolgd zich bij de huisarts. Een paar testjes later is de conclusie duidelijk. Ik moet naar de spoedeisende hulp in Zwolle. Mijn pijn is ondertussen op zijn piek en mijn been is paars en dik. Alles duidt op een trombosebeen. En dat op 17-jarige leeftijd. Aangekomen in Zwolle begint de achtbaan aan gesprekken, bloedprikken, echo’s en meer.

En ja hoor. Ik heb trombose, diep veneuze trombose om precies te zijn. En niet één bloedprop, maar mijn hele onderste holle ader, van mijn onderbuik tot aan mijn knieholte zit dicht.

Anderhalf week na mijn diagnose

En daar zit ik dan, anderhalf week na mijn diagnose. Terwijl ik dit schrijf voel ik gelukkig geen pijn. Dat was wel anders. De eerste paar dagen waren de hel. Elke minuut pijn, niet kunnen lopen en niet weten hoe je moet zitten. Slapen was een letterlijke ramp, niks lag lekker en wakker worden van de hevige pijn. Niet naar de wc kunnen omdat alleen dat al te pijnlijk was. Maar, dag na dag begon ik mij beter te voelen en nu, anderhalf week later kan ik al weer beter en verder lopen, ik slaap de hele nacht door, heb bijna geen pijnstilling meer nodig en de stress en angst zijn een stuk minder.

Hoe en wat verder?

Tuurlijk blijft het spannend en heb ik angst voor de toekomst. Hoe en wat gaan we verder? Hoelang moet ik aan de bloedverdunners? Hoelang moet ik een steunkous dragen? Hoe is de trombose ontstaan? Hoelang zat het er al? Allemaal vragen spoken door mijn hoofd. Continue op de achtergrond. Want het is en blijft mijn lichaam. Waarbij ik de eerste dagen het gevoel had alsof ze me in de steek had gelaten, maar nu, ben ik dankbaar en trots op hoe sterk ze is en wat ze allemaal voor me heeft gedaan. Want het had zomaar tien keer erger kunnen zijn. Het is en blijft mijn lichaam, en ook al heb ik dan misschien trombose, ik ben enorm trots op mijn lichaam.

Trombose wordt nog steeds heel erg onderschat

Wat ik graag duidelijk wil maken is dat trombose geen ziekte is die alleen voorkomt na een operatie of bij oudere mensen. Het komt dus ook voor bij jonge meisjes die aan het begin van hun leven staan. Trombose wordt nog steeds heel erg onderschat, ook ik heb het onderschat. Het brengt wel degelijk veel stress, angst, tijd, pijn en vermoeidheid met zich mee. Laat staan de complicaties die je blijft houden in de toekomst.

Onderzoek naar ontstaan van trombose

Ik moet nu over drie maanden terug naar het ziekenhuis om nieuwe echo’s te maken, en aan de hand daarvan kunnen we pas gaan onderzoeken hoe de trombose is ontstaan en wat de verdere behandeling gaat inhouden. Het kan de anticonceptiepil zijn, corona, de lange terugreis, simpele pech, erfelijkheid of een aangeboren syndroom. We gaan het zien.