Gesprek in de LAURA-fauteuil: Wim (83) slikt antistollingsmiddelen

Wim de Koning (83) slikt sinds 2016 bloedverdunners vanwege boezemfibrilleren. Die hartritmestoornis werd per toeval ontdekt. “Ik weet wat er kan gebeuren zonder die medicijnen”. In de LAURA-fauteuil vertelt hij over zijn medicijngebruik en leven met antistollingsmiddelen. Lees hier zijn verhaal.

Ongeluk

“Mijn vrouw en ik waren rustig aan het eten bij onze stacaravan in Nieuwkoop. Ik verslikte me en kreeg het heel benauwd. Tegen de tijd dat de ambulance kwam, voelde ik me eigenlijk al beter. Ze maakten toch even een hartfilmpje en zagen iets geks. Later constateerde de cardioloog boezemfibrilleren, een hartritmestoornis. Als ik me niet had verslikt, hadden ze het misschien niet op tijd ontdekt.

Door de bank genomen houd ik me nu niet met mijn hart bezig. ‘U kunt hier heel oud mee worden’, zei de arts. Ik weet ook wat het risico is als ik mijn medicijnen niet slik, maar ik maak me eerder zorgen over andere dingen van mijn lijf. Een paar jaar later waren we op vakantie op Terschelling. Ik ging nog even een boodschap doen. Ik werd op de parkeerplaats geschept door een auto. Ik werd vooruit geslingerd en belandde op mijn zij. Mijn heup was gebroken en ik had wonden aan mijn hoofd, been en voet. Aan de linkerkant waren mijn arm en been verlamd. Een helikopter bracht me naar het ziekenhuis in Groningen.

Die eerste tijd was ik soms echt wanhopig. Ik kon niets bewegen. Later in het revalidatiecentrum kreeg ik dankzij de ergotherapeut en fysiotherapeut weer een beetje moed. Waar ik veel aan heb gehad: lezen. Bijvoorbeeld het boek De zin van het leven van Fokke Obbema. Dat is een Volkskrantjournalist die met mensen praat over de essentie van het bestaan. Daar putte ik hoop uit.

Ineens een oude man

Het ongeluk heeft natuurlijk veel meer invloed op mijn leven dan mijn hartkwaal. Ik geloof ook niet dat het ongeluk erger was door de antistollingsmedicijnen. Ik moest er in het ziekenhuis direct mee stoppen, omdat ik veel wonden had. Je bloedt natuurlijk erger. Maar na een dag of tien kon ik de medicatie weer voorzichtig opstarten.

Die avond in Nieuwkoop en het ongeluk in Terschelling zijn allebei van die momenten dat je een knal voor je hoofd krijgt. Ineens ben je een oude man. Na het ongeluk was dat natuurlijk helemaal zo. Veel is hersteld, maar ik kan onder andere mijn balans niet goed meer vinden. Fietsen lukt niet meer. Dat deden we veel en ik had drie fietsen. Het was pijnlijk om ze weg te geven en over te stappen op een aangepast model. Ik noem het eigenlijk geen fietsen meer.

Gelukkig gaat wandelen nog wel. Mijn vrouw en ik zijn heel actief en gaan vrijwel elke dag een uur op pad. Zij is een enorme steun geweest. Zij moest hier na het ongeluk thuis alles alleen doen. Ik heb altijd gevoeld dat ze het onder controle had. Zo kon ik me overgeven aan mijn herstel.”

Ook praten over trombose of antistollingsmiddelen in de LAURA-fauteuil?

Laura was 17 toen ze overleed door een longembolie. Haar droom? Iets teweeg brengen met haar designs. Haar ouders en medestudenten brachten daarom postuum de LAURA-fauteuil uit, naar haar ontwerp.

In elk magazine van de Trombosestichting vertelt iemand in de stoel over leven met trombose en antistollingsmiddelen. Wilt u een keer geïnterviewd worden? Mail dan tsn@trombosestichting.nl met als onderwerp ‘LAURA-fauteuil’.

Mail ons

Gebruikt u ook bloedverdunners? Vraag dan hier uw gratis Antistollingspas aan!