6 april 2021
Jolanda de Jonge van Grafhorst (64) kreeg drie keer trombose. Ze zet zich al jaren in als ambassadeur voor de Trombosestichting. In oktober 2020 werd ze besmet met corona. Is dat anders als je antistolling slikt en extra op je gezondheid moet letten?
Tijdens het interview moet Jolanda ineens lachen: “Ik hoor nu dat mijn man mijn moeder van 90 binnenlaat. Dat betekent dat ze net tien minuten met de rollator hierheen is gelopen. En zij heeft ook corona gehad. Dat was zo’n twee maanden geleden. Dit is de eerste keer dat ze zelf weer hiernaartoe is gekomen. Ze gaat gewoon op pad. Schitterend. Met die spirit kom je ver. Zo wil ik ook zijn op mijn 90ste.”
Trombosebeen
Jolanda kreeg op haar 19de, 26ste en 42ste trombose: “De tweede en derde keer wist ik zelf direct wat er aan de hand was. Ik zei het tegen de artsen, maar ze namen me niet serieus. Voor de bevalling van mijn eerste kind, op mijn 26ste, voelde ik dat het weer mis was. Een trombosebeen kon het niet zijn, dachten artsen, want ik kreeg heparine-prikken (antistolling, red). Toen ze het eindelijk zagen, was mijn been al helemaal dik en paars. Het herstel duurde daardoor heel lang. Dat was heel moeilijk, want de roze wolk was wel een beetje weg. Ook bij mijn derde trombosebeen werd ik eerst naar huis gestuurd door de weekendarts.”
Corona en trombose
Ze vertrouwt nu nog meer op haar intuïtie én kennis over haar lichaam: “Toen ik corona had, was ik heel ziek en lag te smelten in mijn bed. Een paar nachten had ik 41˚ koorts. Toen ik benauwd werd, dacht ik even dat ik ook een longembolie zou krijgen, maar ik was niet heel erg bezorgd. Ik had goed contact met de trombosedienst en hield mijn INR-waarde goed in de gaten. Toen die laag bleef, was ik gerustgesteld. Ik bleek een longonsteking te hebben en kreeg antibiotica. Die sloeg aan.”
Niet klagen, bewegen…
Ze bleef 2 maanden flink verzwakt: “Door mijn trombose weet ik dat je de draad het beste snel weer kan oppakken. Ik draag steunkousen en ik moet echt elke dag een half uur wandelen om stijfheid en pijn in mijn benen te voorkomen. Na corona ging ik ook weer stukjes lopen zodra het kon. Niet klagen, blijven bewegen. Dat is mijn motto. Ik voel me nu weer helemaal de oude.”
Het is tijd voor koffie met haar moeder. Dat de spirit erfelijk is, is inmiddels meer dan duidelijk.
