2 april 2019
De mentale impact van een trombose
Carola (33 jaar) kreeg na een breuk in haar scheenbeen vreemde pijnklachten. Ondanks haar vermoeden werd er toch geen aanvullend onderzoek naar trombose gedaan. Lees hier haar verhaal.
“Onderschat de mentale impact van een trombose niet!”
Afgelopen oktober heb ik na een val van de trap mijn scheenbeen gebroken. De breuk is operatief behandeld door het plaatsen van een pen in het scheenbeen. Na de operatie mocht ik mijn been volledig belasten, waarbij het beleid was om geen bloedverdunners preventief voor te schrijven. Belasting van het been ging echter zeer moeizaam, omdat ook mijn enkelbanden gescheurd waren. Bij de eerste controle in het ziekenhuis heb ik aangegeven dat ik het been maar erg beperkt kon belasten en dat ik me zorgen maakte om het feit dat ik geen bloedverdunners kreeg en de kans op het ontstaan van trombose.
Vreemde pijn
Juist vanaf die dag had ik namelijk een vreemde pijn in mijn kuit. Helaas zag mijn been er verder niet uit als een trombosebeen (niet rood, gezwollen, glanzend of warm) en in combinatie met mijn leeftijd (33 jaar) is er door de verpleegkundige geen arts bij geroepen. De typische pijn in mijn kuit nam na enkele dagen weer af en ook bij de volgende controle door de arts zelf leek alles in orde. Ik had nog steeds erg veel pijn in mijn hele onderbeen en kon daarom maar moeizaam belasten, maar dat leek heel logisch gezien de breuk, operatie en gescheurde enkelbanden.
Meteen 112 ingeschakeld
Twee maanden na de operatie (begin december) ben ik ’s nachts plotseling in het ziekenhuis opgenomen, omdat ik van het ene op het andere moment vrijwel geen lucht meer kreeg. Op de SEH werd eigenlijk meteen duidelijk dat de oorzaak een longembolie moest zijn en na aanvullend onderzoek bleek dit inderdaad het geval te zijn. Diagnose: een trombose in het geopereerde been en een dubbele uitgebreide longembolie met beginnend longinfarct.
Het is mijn geluk geweest dat we meteen 112 ingeschakeld hebben, want daardoor is er zo snel actie ondernomen dat ik er waarschijnlijk geen blijvende longschade aan overhoud. Ik weet dat ik grotendeels gewoon pech heb gehad dat ik helaas één van de uitzonderingen ben op het gemiddelde waarop het beleid gebaseerd is, maar toch blijft toch ook het gevoel knagen dat er bij die eerste controle te veel gegeneraliseerd is (want jong, en geen rood en gezwollen been), waardoor de trombose niet eerder is vastgesteld. Zelfs met een biomedische opleiding als achtergrond, lukt het dan toch nog steeds niet om aanvullend onderzoek af te dwingen.
Mentale impact
Naast de impact die een trombose en longembolie op je lichaam hebben, is ook de mentale impact erg groot. Ik merk momenteel dat je op dit vlak vaak tegen veel onbegrip aan loopt. De breuk herstelt verder goed en ook de longen lijken zich goed te herstellen; dus dan vallen bloedverdunners en een steunkous toch wel mee, is een reactie die ik regelmatig krijg. Lichamelijk gaat het herstel inderdaad goed, maar juist dan komt pas het besef dat het die bewuste nacht ook heel erg mis had kunnen gaan. Dus ook mentaal heb je een behoorlijke herstelperiode voor de boeg.
Gelukkig zijn de meeste mensen in zowel mijn privé- als werkomgeving juist wel heel begripvol en is er ook voldoende ruimte om helemaal te herstellen. Ook het contact met alle betrokken artsen verloopt erg goed waardoor je tijdig de juiste hulp geboden krijgt. Daar zou ik tenslotte nog aan toe willen voegen is dat ik inmiddels zelf goede ervaringen heb met EMDR-therapie (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) voor het mentale herstel.
Herkenning
Ik hoop dan ook dat het delen van mijn verhaal kan bijdragen aan een aantal zaken zoals de bewustwording over de impact van trombose en de gevolgen ervan, steun voor wetenschappelijk onderzoek naar trombose, en voorlichting aan medisch personeel, zodat symptomen tijdig herkend worden en erger kan worden voorkomen.
