2 mei 2019
Een longembolie na trombosebeen
Wilma de Kievit kreeg een longembolie op haar 36e na een trombose in haar been. Zelfs na zoveel jaar is de onzekerheid gebleven en het vertrouwen in het eigen lichaam weg. De angst dat het haar nog eens overkomt blijft.
In december 2009, ik was toen 36 jaar, kreeg ik voor de zoveelste keer een behandeling tegen mijn spataderen. Dit keer zou ik gelaserd worden. Tijdens de voorbereidingen van de behandeling ging de assistente het te laseren deel in mijn kuit aftekenen. Terwijl ik met mijn rug naar haar toe stond hoorde ik haar tegen een collega zeggen “Ik zie sporen van trombose”. Ze overlegde niets met mij en ik ging er vanuit dat de behandeling niet door zou gaan. Niets was minder waar. Ik werd gewoon gelaserd.
Benauwd
Enkele dagen later, het was 2 dagen voor kerst, kreeg ik het enorm benauwd. Ik had ontzettend pijn in mijn arm en het gevoel alsof er een band om mijn borst zat die strak werd aangetrokken. Ik had op dat moment een kind van net 2 jaar en kon de kinderwagen niet meer vooruit duwen. Ik vóelde dat er iets goed mis was maar wist niet waar ik aan moest denken. Ik belde de huisarts en moest meteen komen. Nadat ik hem vertelde dat ik enkele dagen daarvoor gelaserd was, nam hij geen risico en hij besloot mij meteen door te sturen naar het ziekenhuis.
Ik bracht direct mijn zoontje naar mijn schoonmoeder en reed zelf met de auto 30 km naar het ziekenhuis. Na onderzoek werd me gesommeerd om op een bed plaats te gaan nemen en kreeg te horen dat ik daar niet meer vanaf mocht. Vervolgens werd mijn man gebeld dat hij meteen naar het ziekenhuis moest komen. Toen mijn man er was werd ons verteld dat ik een longembolie had. Op dat moment wist ik niet dat een longembolie levensbedreigend kon zijn. Ik kreeg absolute bedrust en ik kreeg meteen Fragmin toegediend. Het 1e dat ik dacht was “daar gaat de kerst”. Ik belde mijn moeder en vroeg of zij voor mijn man en kids het kerstdiner wilde verzorgen, het zag er namelijk niet naar uit dat ik met kerst thuis zou zijn.
Besef
Pas op het moment dat ik besefte wat een longembolie kon aanrichten werd ik bang. Ik weet nog dat een oudere man naast me lag die zei dat ik me niet druk hoefde te maken en ik niet moest huilen. 1e kerstdag kwam mijn man en mijn vriendin ’s avonds op bezoek. Tijdens het bezoek kwam de zuster naar me toe en zei dat als ik zelf Fragmin kon spuiten ik meteen naar huis mocht. Ik kon het niet. Ik kón echt mezelf geen injectie geven… En mijn man wilde het niet doen zei hij. Toen ik al een kwartiertje zat te pruttelen met de spuit en de zuster achter me stond gaf ze op het moment dat het puntje van de spuit tegen mijn huid zat een tik tegen mijn hand en zat de naald in mijn been. Zo zei ze spuit hem nu maar leeg.
En zo geschiedde en kon ik alsnog 1e kerstdag thuis van het kerstdiner mee genieten. Op het moment dat ik thuis kwam zaten mijn ouders met de kinderen aan tafel te eten. Mijn moeder keek alsof ze water zag branden en mijn jongste zoon klampte zich aan mij vast en liet me niet meer los.
De eerste weken nadat ik thuis was gekomen moest ik Fragmin spuiten en later slikken. In totaal had ik 6 maanden bloedverdunners moeten slikken. In die 6 maanden is mijn INR 2x binnen de marge geweest. Toch moest ik na 6 maanden stoppen met medicatie omdat ik nog maar 36 jaar was. Dat voelde heel onwerkelijk.
Bang voor een nieuwe embolie
Het was voor mij erg lastig om de draad van een onbezorgd leventje weer op te pakken. Ik had zo het gevoel dat mijn lichaam mij in de steek had gelaten. Dat heeft echt nog jaren geduurd. Ik heb nog steeds als ik pijn in mijn arm en borst heb dat ik bang ben dat het weer een embolie is.
Afgelopen zomer, ik was met mijn gezin en ouders op rondreis in Amerika, kreeg ik uitval in mijn hand en arm. Ik dacht eerst dat ik hem mij inbeeldde, wellicht last had van de warmte dus vertelde ik niemand iets. Totdat ik ’s avonds bij het diner mijn mes uit mijn hand liet vallen. Toen mijn man vroeg wat er aan de hand was, vertelde ik het hem. Toch was ik toen nog bang dat ik mij aanstelde. Het viel ons wel op dat mijn arm erg “zwabberde”. Het hing er echt een beetje bij. De volgende dag was het niet verbeterd, we vertrouwden het niet en besloten naar een plaatselijk ziekenhuis te gaan. Ik vertel altijd dat ik trombose en een embolie heb gehad wanneer ik voor iets “nieuws” bij een arts kom. Zo ook hier; de arts hield me met deze mededeling gelijk in het ziekenhuis. Ik moest bloed geven, hij wilde geen risico’s nemen. Ik zag mijn rondreis eindigen in het ziekenhuis in plaats van Las Vegas voor een ‘renewal wedding’!
Gelukkig bleek na heel lang wachten dat alles in orde was en mocht ik “naar huis” met de diagnose dat er waarschijnlijk een spier bekneld zat. Ook toen was het weer erg lastig voor mij om dat te geloven. Zo bang ben ik dat het mij nog eens overkomt.
Dikke kuit
Na de trombose hield ik een hele dikke kuit over. Die is nooit meer weg gegaan. De kuit waar de trombose heeft gezeten is 5 centimeter dikker dan mijn andere kuit. Heel vervelend met strakke broeken en laarzen maar… ik ben er nog! Eind van dit jaar is het 10 jaar geleden dat ik trombose heb gehad. Een mooi moment om definitief afscheid te nemen van dat wat ooit geweest is.
