10 oktober 2024
Eline Zwinenberg kreeg op haar 22ste een herseninfarct na een trombosebeen
‘Of ik rebels ben? Mijn vriend zegt van wel’
Eline Zwinenberg (38) werd op haar 22ste getroffen door een herseninfarct na een trombosebeen. De prognoses waren niet goed wat haar herstel betreft, maar ze liet zich daar niet door weerhouden. Inmiddels werkt ze weer halve dagen en reisde ze onlangs voor de tweede keer naar Australië.
Je kunt soms meer dan gedacht. Eline Zwinenberg kan daar over meepraten. Na een herseninfarct kreeg ze van haar artsen onder meer te horen dat ze ‘nooit meer zou kunnen werken’, zo vertelt ze. Haar arbeidsleven leek daarmee op haar 22ste al voorbij. Inmiddels werkt ze ruim tien jaar als financieel medewerker. Daarnaast is ze sinds twee jaar ook interieurstilist. Ze woont samen en reist graag. Afgelopen zomer verkende ze samen met haar vriend de westkust van Australië.
Dat klinkt als een vol en rijk leven, en niet als een leven dat is bepaald door beperkingen. ‘Je moet er zelf iets van maken,’ stelt Eline. ‘In 2017 zijn we ook al naar Australië geweest, iets wat ik al graag wilde doen voordat ik trombose kreeg. Maar toen was mijn leven ineens bijna voorbij.’
Harde klap
Een onschuldig ogende verstapping bij het uitgaan veranderde haar leven drastisch in 2008. ‘Het herstel duurde vrij lang. Ik merkte op een gegeven moment dat mijn enkel begon te glanzen. Ik bleek een trombosebeen te hebben. Omdat ik nog jong was, was één prikje met antistolling wel genoeg, zo werd in het ziekenhuis gezegd.’
‘Op 24 juni 2008 ging ik naar de fysiotherapeut voor mijn enkel. Tijdens een sportoefening ging ik te hard en viel flauw. Toen ik bijkwam, begon ik te hyperventileren. De fysio zei dat ik in de wachtkamer eerst moest bijkomen voordat ik naar huis ging. Voordat de hyperventilatie over was, stapte ik toch op de fiets. Onderweg naar huis voelde ik ineens een heel harde klap in mijn hoofd. Ik fietste toch door. Bij het afstappen merkte ik dat ik mijn rechterbeen niet goed kon bewegen. Ik werd extreem moe en ben uiteindelijk in de woonkamer van mijn ouders huis op de grond gaan rusten. Mijn moeder vond me twee uur later.’
Zij zag dat de rechter mondhoek van Eline hing en dacht meteen aan een beroerte. De huisarts, die toevallig in de buurt was en snel ter plaatse was, dacht hetzelfde. Eline: ‘In het ziekenhuis werd in eerste instantie over een epileptische aanval gesproken. Uiteindelijk bleek het een herseninfarct te zijn, wat zeldzaam is op jonge leeftijd. Een bloedprop uit mijn been was losgeschoten en via een gaatje in mijn hart – een afwijking die twintig procent van de mensen blijkt te hebben – in mijn hersenen terechtgekomen. Het was een ongelukkige combinatie van factoren.’
Weer lopen
De impact van het herseninfarct was meteen groot. ‘Ik kon niet praten en slikken, en was aan mijn rechterzijde vrijwel geheel verlamd. Eigenlijk moest ik als een klein kind verzorgd worden. In het ziekenhuis werd tegen mijn ouders gezegd dat ik nooit meer zou kunnen lopen. Ik was het daar niet mee eens. Ik kon op de intensive care al een dakje maken met mijn benen. Toen dacht ik: als ik dit kan, moet lopen uiteindelijk ook weer lukken. In het revalidatiecentrum kreeg ik vooral rolstoeltraining, dus ben ik zelf maar oefeningen gaan verzinnen om te kunnen lopen.’
Inmiddels kan ze dat inderdaad weer, al is het met een ‘lichte afwijking ten opzichte van normaal’. Ze hield aan het herseninfarct ook andere restklachten over. ‘Ik ben snel overprikkeld en kan mijn rechterarm niet heel goed gebruiken. Gelukkig ben ik van mezelf linkshandig.’
Breuk levenslijn
‘Bij jongeren noemen ze niet-aangeboren hersenletsel ook wel een breuk in de levenslijn. Dat vind ik wel een treffende omschrijving,’ vertelt Eline verder. ‘Alles werd anders. Ik moest stoppen met mijn opleiding en bijbaan, mijn sociale leven veranderde omdat ik lange tijd de deur niet uit kon. Ik heb in een trainingshuis voor mensen met niet-aangeboren hersenletsel gewoond. Ik wilde het allerliefste terug naar het normale, maar moest accepteren dat er een nieuwe realiteit was.’
Dat was een proces waarin ze zeker wel vooruitgang boekte. In 2010 begon Eline met een aangepaste opleiding en ging in 2013 aan de slag als financieel medewerker. In 2017 ging ze met haar vriend voor het eerst naar Australië. Ondanks dat de artsen haar ook hadden voorgespiegeld dat ze nooit meer ver zou kunnen reizen. ‘De pijn van wat is gebeurd, zal altijd wel blijven,’ stelt ze. ‘Maar ik kan nu ook zeggen dat ik een rijk leven heb.’
Wie weet wat de toekomst nog brengt. Eline laat zich door anderen in elk geval niet vertellen wat ze wel of niet kan bereiken. ‘Of ik rebels ben? Ik vind het moeilijk om zelf te zeggen. Mijn vriend zegt dat ik dat wel een beetje ben.’
Met uw gift maakt u een groot verschil!
Draag ook bij aan een toekomst zonder trombose. Steun onderzoek naar een betere behandeling van trombose en betere medicijnen om trombose te behandelen en te voorkomen.
Stop de prop. Stop trombose.
Deel uw verhaal met ons!
Wij zijn het hele jaar op zoek naar mensen die bereid zijn hun ervaring met trombose te delen. We gebruiken deze verhalen voor ons magazine, de digitale nieuwsbrief, website en sociale media. We hebben nu een eenvoudig formulier gemaakt om het delen van uw verhaal zo gemakkelijk mogelijk te maken. U kunt u hier aanmelden
