Gesprek in de LAURA-fauteuil: Thérèse (79) kreeg drie keer trombose

Thérèse van de Laar in de Laura-fauteuil

Thérèse van de Laar, trombose patient, in de LAURA-fauteuil.

Thérèse van de Laar (79) kreeg drie keer trombose. In het been, de longen en de hersenen. Hoewel ze al ruim 50 jaar kampt met de gevolgen, is ‘zeuren en zaniken’ niets voor haar.

“Toen ik 27 was, kreeg ik een beentrombose. Mijn been was pijnlijk en gespannen. Ik deed daarom steeds hogere hakken aan. De dokter dacht aan een spier, want het was niet rood of dik. Op een gegeven moment overwoog ik zelfs om vooraf een paar keer van de onderste drie treden van de trap te springen. Dan zou mijn been misschien wel dik worden en zou hij me misschien serieuzer nemen. Gelukkig stuurde hij me uiteindelijk wel naar het ziekenhuis. Daar zagen ze direct dat het trombose was.

Door mijn beroerte ben ik nu een drukke

Op mijn 35ste kreeg ik een longembolie en daar kwam op mijn 39ste een beroerte achteraan. Dat heeft allemaal natuurlijk veel gevolgen gehad. Bij lange zinnen moet ik mensen onderbreken, want anders kan ik het niet meer volgen. Ook ben ik vaak druk en ik spring van de hak op de tak. Mensen denken vaak dat ik nerveus ben, maar ik ben gewoon een drukke, haha.

Proteïne C deficiëntie

Later bleek dat ik een proteïne C deficiëntie heb. Dat is een erfelijke aandoening waardoor je tien keer meer kans hebt op trombose. Mijn moeder heeft ook verschillende beroertes gehad, dus ik denk achteraf dat zij het ook had. Ik heb nu ruim een halve eeuw zorg meegemaakt. Van mijn tijd in het ziekenhuis in Gouda in de jaren ’60, toen de dominee nog een donderpreek op de zaal gaf bij mijn buurvrouw, tot de huidige tijd. Medisch is er veel verbeterd. Bij mijn longembolie was er al veel meer kennis en tegenwoordig kan ik bijvoorbeeld zelf prikken. Ik hoef maar een keer per jaar naar de trombosedienst. Dat is een uitkomst.

De zorgverzekeraars zijn nu zo machtig

In de jaren ’90 was er wel meer tijd en minder gedoe over geld dan nu. Gelukkig heb ik een geweldige huisarts, maar die krijgt ook ongelooflijk veel op haar bord. De zorgverzekeraars zijn nu zo machtig. Een verwijzing naar de specialist krijg je bijna niet meer, terwijl ik soms echt vragen heb die de hematoloog beter kan beantwoorden. Ook krijg ik alleen een bepaald merk statine (cholesterolverlager, red) vergoed, terwijl een andere minder problemen oplevert met mijn antistollingsbehandeling. Ik betaal die pillen nu maar zelf.

Mijn klachten beheersen mijn leven niet

In het revalidatiecentrum zeiden ze al dat ik goed ben in oplossingen. Mijn klachten beheersen mijn leven niet. Ik val en ik sta op. Letterlijk, want mijn been is niet goed en ik voel vaak een steen of scheve stoeptegel niet. Je kan wel zeuren en zaniken, maar ik denk liever aan wat ik wél heb. Ik begeleid bijvoorbeeld al 14 jaar mensen met lichte dementie met zwemmen. Het lag stil door corona, maar dat is zulk dankbaar werk. Daar geniet ik echt van.”

Ook praten in de LAURA-fauteuil?

Laura was 17 toen ze overleed door een longembolie. Haar droom? Iets teweegbrengen met haar designs. Haar ouders en medestudenten brachten daarom postuum de LAURA-fauteuil uit, naar haar ontwerp.

In elke nieuwsbrief vertelt iemand in de stoel over leven na een trombose. Wilt u een keer geïnterviewd worden?

Mail tsn@trombosestichting.nl met als onderwerp ‘Laura Fauteuil’.