31 maart 2025
Huub verloor vier keer het bewustzijn door een ruiterembolie
‘Ik vind het belangrijk mijn verhaal te delen, zodat anderen er misschien ook iets aan hebben.’
Vier keer verloor hij het bewustzijn door een ruiterembolie. Huub van Doorn (63) beseft dat hij geluk heeft dat hij er nog is. Hij schreef een boek over zijn ervaringen.
‘Ik was heel gezond, werkte op een accountantsbureau, deed vrijwilligerswerk bij een kringloopwinkel en genoot van mijn gezin, met drie volwassen dochters en vier kleinkinderen. Op de dag dat het misging hadden mijn vrouw en ik twee van onze kleinkinderen te logeren. Ik ging op zondagmiddag wat speelgoed naar zolder brengen. Daar werd ik niet lekker en klapte tegen de vloer. Ik dacht meteen: dit was het dan.
Ik was een paar minuten weg, kwam bij en ben naar beneden gelopen. Ik zei tegen mijn vrouw dat ik beter even naar bed kon en in de slaapkamer viel ik weer op de grond. Mijn vrouw kwam naar boven gerend en belde de huisartsenpost. Die liet meteen een ambulance komen. Onderweg naar beneden, viel ik op de trap weer weg. Gelukkig hadden de ambulancebroeders me goed vast.
In het ziekenhuis konden ze niet meteen vinden wat er aan de hand was. Ik had wel een lichaamstemperatuur van 34 graden en een zuurstofsaturatie van 80 procent; dat was allebei veel te laag. Uit een scan bleek dat ik een ruiterembolie had, dus dat mijn beide longen zo goed als afgesloten waren door stolsels. Ik kreeg meteen antistolling, maar een dag later, op maandag, was de situatie er niet veel beter op geworden.
Op dinsdagochtend zes uur viel ik voor de vierde keer weg en daalde mijn temperatuur weer sterk. Ik kon nog net op de alarmknop drukken. Er stonden zes medewerkers rond mijn bed en er werd ook een hartfilmpje gemaakt waarop te zien was dat mijn hart gedeeltelijk verschrompeld was. ‘s Middags zagen de arts en ik op de monitor dat mijn hart volkomen geheeld en gaaf was. Genezing had plaatsgevonden in een paar uur. Op donderdag was alles onder controle en mocht ik weer naar huis. Ik kon niets anders dan slapen en huilen. Ik was helemaal van slag, maar ook dankbaar dat ik er nog was.’
Boek
‘Ik schrijf geregeld gedichten en verhalen. Door het vallen thuis bleek mijn rechterelleboog gebroken. Ik ben rechts, dus ik kon een tijdje zelf niets opschrijven. In mijn hoofd was ik in het ziekenhuis al een gedicht aan het schrijven over mijn ervaringen in die dagen. Ik vroeg mijn vrouw of zij het op papier wilde zetten.
Zij was zelf ook begonnen met het schrijven over haar ervaringen in het ziekenhuis en hoe zij alles beleefde. Toen ik daar weer energie voor had, ben ik het schrijven van haar gaan overnemen, waarbij ik ook eerdere ziekenhuiservaringen heb proberen te verwoorden. Van ons verhaal heb ik vijftig exemplaren laten drukken om aan mijn dierbaren te geven en aan wie het wil lezen.
Ik vind het belangrijk mijn verhaal te delen, zodat anderen er misschien ook iets aan hebben. Zelf merk ik dat de verhalen die ik via de Trombosestichting lees, me ook kracht geven. Ik voel me daardoor niet alleen. En soms hebben mensen goede tips.
Mijn boek heet Driemaal opstaan. Het hoofdstuk over de ruiterembolie heet Derde maal opstaan. Door andere gebeurtenissen was ik al twee keer opgestaan. Ik ben op latere leeftijd christen geworden en ook daar schrijf ik over. Ik geloof dat Jezus me heeft genezen. Wie interesse heeft in mijn boek en mijn ervaringen, kan contact met mij opnemen*. Ik wil er graag meer over vertellen.’
Geluk
‘Het heeft zeker een halfjaar geduurd voordat ik weer op krachten was. De eerste drie maanden kreeg ik zware antistolling, daarna een halve dosering. Ik bleek een gebrek aan vitamine D te hebben, dus ook daar slik ik nu pillen voor. Ik ga elke week een uurtje fitnessen. Dat gaat goed. Ik wandel en fiets. Soms moet ik even gaan zitten, dat is dan maar zo. Ik luister goed naar mijn lichaam.’
‘Ik heb het geluk dat ik nog altijd kan doen wat ik voor die ruiterembolie deed, alleen word ik soms door mijn lichaam teruggefloten als ik te veel hooi op mijn vork neem. Daarnaast ben ik nog altijd emotioneler. Helemaal in balans ben ik dus nog niet, maar de blijdschap dat ik er nog ben overheerst nog altijd. En dat ik nog altijd kan genieten van mijn kleinkinderen.’
*Wie contact wil met Huub van Doorn kan een mail sturen naar tsn@trombosestichting.nl. Wij sturen die naar hem door.
Met uw gift maakt u een groot verschil!
Draag ook bij aan een toekomst zonder trombose. Steun onderzoek naar een betere behandeling van trombose en betere medicijnen om trombose te behandelen en te voorkomen.
Stop de prop. Stop trombose.
Deel uw verhaal met ons!
Wij zijn het hele jaar op zoek naar mensen die bereid zijn hun ervaring met trombose te delen. We gebruiken deze verhalen voor ons magazine, de digitale nieuwsbrief, website en sociale media. We hebben nu een eenvoudig formulier gemaakt om het delen van uw verhaal zo gemakkelijk mogelijk te maken. U kunt u hier aanmelden.
