1 maart 2019
De impact van een sinustrombose
Annemiek de Groot kreeg eind augustus 2018 enorme hoofdpijn en verminderd zicht in haar rechter oog. Een sinustrombose was de oorzaak. Lees hier hoe het haar verging.
Eind augustus 2018 werd ik in de avond overvallen door enorme hoofdpijn. Na ongeveer een half uur werd het zicht in mijn rechter oog minder goed. Ik zag een trilling in de rechterooghoek. Aangezien ik niet vaak hoofdpijn heb begon ik me toch wat ongerust te maken vooral omdat deze echt zo heftig was en ik dit niet herkende. Na 2 uur hebben mijn dochter en ik de huisartsenpost ingeschakeld om advies. Mij werd gevraagd om langs te komen voor een consult.
Na een lange wachttijd werd ik uiteindelijk geholpen door de dienstdoende huisarts. Zij hoorde mijn verhaal aan en kwam eigenlijk direct tot de conclusie dat ik last zou hebben van migraine. Ik vertelde haar dat ik daar helemaal nooit last van had gehad en het op zich vreemd vond dat ze dat dacht. Na wat neurologische testjes, die ik overigens niet goed kon doen i.v.m. verminderd zicht, bleef zij bij haar diagnose. Ik en mijn dochter vonden het vreemd en zeiden dat nogmaals. Vooral omdat ik mijn ongerustheid uitsprak. Zij stuurde mij weg met het advies om wat paracetamol te nemen en te gaan slapen. Als de klachten aanhielden moest ik mij de volgende morgen melden bij mijn eigen huisarts.
Migraine accompagnée
Wij zijn toen weggaan en ik ben thuis in bed gaan liggen met paracetamol. Na ongeveer een uur hield ik het niet meer uit omdat de hoofdpijn steeds erger leek te worden. Ik heb mijn dochter geroepen en gevraagd om te komen. Plotseling kon ik niet meer uit mijn woorden komen. Ik kon geen zinnen meer zeggen en bleef maar haperen op twee woorden. Echter in mijn hoofd hoorde ik wat ik wilde zeggen maar het kwam er niet uit.
Inmiddels waren mijn andere dochters ook thuis gekomen en hebben opnieuw de huisartsenpost gebeld. Daar werden wij wederom afgescheept met migraine. Zij noemden het nu ‘migraine accompagnée’. En uitval van mijn spraak was een verschijnsel daarvan. Gelukkig na ongeveer een uur kwam mijn spraak terug. Ik heb geprobeerd rustig te gaan slapen wat niet goed lukte. Mijn dochter is de hele nacht bij mij in bed blijven slapen en vertelde dat ik vreselijk onrustig was.
Sneltreinvaart
De volgende ochtend ben ik naar mijn huisarts gegaan met mijn andere dochter. Hij zag dat het niet goed met me ging en stuurde mij met spoed naar het ziekenhuis voor een consult met de neuroloog. Toen ik daar werd opgevangen ging alles in een sneltreinvaart. Ik werd onderzocht door een arts-assistent. De neurologische testjes die hij deed volbracht ik net als de vorige avond ook niet. Hij ging dit bespreken met de neuroloog. Die kwam langs, deed wederom de testjes en hoorde mijn verhaal en ervaring van de vorige avond aan. Zij was geschokt dat hier niets mee was gedaan en regelde gelijk een MRI scan en nam mij op de afdeling acute zorg neurologie.
Na de MRI scan werd ik daar heen gebracht en werd gelijk aangesloten op allerlei apparatuur. Mijn bloeddruk, hartslag en ademhaling werden gemeten en gemonitord. Bloed werd geprikt en naar het lab gestuurd. Ik zelf was in schok. Totaal overvallen door een opname en ook de MRI scan vond ik zeer ingrijpend. Natuurlijk was ik blij om op de goede plek te zijn.
Sinustrombose
In de avond kwam de neuroloog met de uitslag van de MRI en het bloed. Op de MRI was gebleken dat ik een sinustrombose had gehad met een bloedprop in het afvoerende vat. Deze trombose had ook een herseninfarct veroorzaak (vandaar de tijdelijke uitval van spraak). Ik was totaal van de kaart dat het zo ernstig was en dat er zo laconiek mee omgegaan was op de huisartsenpost. Het bloed was ook niet goed en had een hogere stollingswaarde. Ik ben dezelfde dag begonnen met de heparine spuitjes.
Verzorging en herstel
De verzorging en aandacht die ik de volgende dagen in het ziekenhuis kreeg waren heel fijn. Lieve verpleegkundigen en artsen die erg begaan waren en keer op keer weer luisterden naar mijn verhaal. Het zicht in mijn oog was nog steeds niet goed. De ergotherapeut kwam langs en gaf mij oog oefeningen. Deze waren zeer waardevol voor mij want na een aantal dagen kwam mijn zicht weer steeds een stukje terug. De fysio kwam langs om met me te gaan lopen. Door het slechte zicht botste ik nog wel eens ergens tegenaan.
Gelukkig was dat na een aantal dagen ook weer weg. In het totaal verbleef ik 5 dagen in het ziekenhuis. De nazorg was erg fijn. Ik heb gesprekken gevoerd met de ergotherapeut en psychologe. Die laatste was voor mij erg zinvol omdat ik nogal de neiging heb om maar door te gaan en niet te lang wilde stil staan bij wat er was gebeurd. Zij zette mij weer met de voeten op de grond en leerde mij om te accepteren dat wat er gebeurd was geen griepje was. Ik ben haar dankbaar dat ze mij daarbij geholpen heeft en dat ik vanuit daar weer verder kon.
Tot slot
Al met al is er een hoop gebeurd en ben ik inmiddels weer aan het werk. Dit nog wel met minder uren dan dat ik normaal werk. Ik heb gelukkig mijn zicht volledig teruggekregen. Het enige waar ik mee te maken blijf hebben is de vermoeidheid, slechtere concentratie en ik vind het niet fijn om in hele drukke ruimtes te zijn. De hoop is natuurlijk dat ook dat verder gaat herstellen. Ik wil met mijn verhaal duidelijk maken dat je je niet zomaar moet laten wegsturen met klachten die je niet vertrouwt. Ik heb deze “fout” wel gemaakt en weet nu dat ik dit anders zou doen. Met mijn verhaal hoop ik mensen te kunnen helpen.
