7 november 2024
Paul Lalkens kreeg in twee jaar tijd een longembolie en een trombosebeen
‘Duidelijkheid geeft een bepaalde rust’
Paul Lalkens (61) kreeg in twee jaar tijd een longembolie en een trombosebeen. Het zette zijn uiterst sportieve leven onder druk, wat hem vooral mentale klachten gaf.
‘Ik werk bij de veiligheidsregio Groningen als testleider PPMO. Dat staat voor Periodiek Preventief Medisch Onderzoek. Alle brandweerlieden moeten jaarlijks gekeurd worden. Dat betekent dat ze een parcours moeten lopen dat vergelijkbaar is met een stormloop. Als testleider loop ik mee. Ook als een kandidaat in een trappentoren binnen twee minuten honderd treden op moet.
Dat was in het verleden altijd een eitje. Ik was sowieso enorm sportief. Afgelopen twee jaar werd er echter twee keer trombose bij mij vastgesteld. In 2022 een longembolie en in april 2024 een trombosebeen. Twee keer moest ik herstellen en kon ik een tijdje niet alles meer doen op mijn werk. Mijn collega’s ontzagen me en steunden me waar mogelijk. Dat was superfijn, maar soms ook frustrerend. Ik wilde niet dat iemand anders mijn werk deed.’
Opluchting
‘Tijdens Pinksteren in 2022 kwam ik ’s ochtends mijn bed uit en merkte dat ik niet meer kon staan of lopen. In mijn kuit voelde ik een verdikking. In plaats van hardlopen ben ik maar naar de huisarts gegaan. Hij concludeerde een fikse aderontsteking in mijn been en stuurde me voor een echo door naar het ziekenhuis. Hij verwachtte dat ik antistollingsmedicatie zou krijgen. In het ziekenhuis kreeg ik echter te horen dat het wel meeviel en werd zonder medicatie naar huis gestuurd.
Het ging daarna iets beter, maar na een week werd ik bij het hardlopen ineens benauwd en duizelig en begon te hoesten. Heel toevallig kwam er een collega van de brandweer langs, die me langs de weg zag zitten. Hij bracht me naar huis. Het gevoel zakte niet af, waarop ik toch maar de huisarts belde. Ik moest langskomen en kon eigenlijk meteen door naar het ziekenhuis. Uit een CT-scan bleek dat ik een longembolie had. Ik kreeg toen wel meteen antistollingsmedicatie.
Na een halfjaar mocht ik daarmee stoppen. Dat was een opluchting. Voor mijn gevoel werd daarmee ook een periode afgesloten. Ik wist mijn conditie weer op te bouwen en kon weer aan het werk. Tot ik in april 2024 in het weekeinde steken en pijn kreeg in hetzelfde been als twee jaar eerder. Via de huisarts kwam ik weer in het ziekenhuis terecht voor een echo. Dit keer werd wel meteen een trombosebeen geconstateerd. Omdat het de tweede keer was dat ik trombose had, werd er gezegd dat ik de rest van mijn leven vastzit aan de antistollingsmedicatie.’
Kop d’r veur
‘Om eerlijk te zijn vind ik het juist een veilig idee om antistolling te nemen. De kans op weer trombose wordt daarmee kleiner. Ik kan daar dus prima mee leven. Ik heb het moeilijker gehad met de knop mentaal omzetten. Zeker na de tweede keer. Ik was angstig, reageerde me af, werd directer en daarmee minder leuk voor mijn omgeving.
In Groningen hebben we het gezegde kop d’r veur. Dat betekent zoiets als: houd moed, ga ervoor. Dat lukte me dus niet. Totdat ik deze zomer op vakantie was en nog altijd klachten in mijn been ervoer. Ik was daar zo klaar mee dat ik, toen we eenmaal weer thuis waren, een privékliniek in Assen heb gebeld om daar een afspraak te maken. Ik wilde niet alleen weten of er nog iets aan mijn klachten kon worden gedaan, maar wilde ook meer informatie over wat er nou precies was gebeurd.
Tijdens mijn opnames in het ziekenhuis kreeg ik namelijk alleen te horen wat de diagnose was en dat ik aan de antistollingsmedicatie moest. Dat was het. Ik kan het de artsen in het ziekenhuis niet kwalijk nemen. Zij hebben weinig tijd per patiënt.’
Meekijken
‘In de privékliniek had de arts wel alle tijd. Hij liet me meekijken op een beeldscherm en legde heel duidelijk uit wat er aan de hand was, op welke plek de trombose zat en wat de schade was. Ik had geen last van een vernauwing, maar juist van een verwijding van een bloedvat in mijn kuit. Ook waren er kleppen in de ader beschadigd. Daar valt niets aan te doen. Alleen een steunkous kan verlichting van de klachten geven.
Weten wat er is gebeurd en wat de schade precies is, helpt me in het accepteren van de situatie. De stille hoop om ooit weer te kunnen hardlopen is vervlogen. Die duidelijkheid geeft juist ook een bepaalde rust. Ik wandel graag, doe dat in principe elke ochtend. Ik vind fietsen ook fijn, nog altijd op een ouderwetse fiets. En ik ben weer volop aan het werk. Ik voel me daardoor weer mijn oude ik.’
Met uw gift maakt u een groot verschil!
Draag ook bij aan een toekomst zonder trombose. Steun onderzoek naar een betere behandeling van trombose en betere medicijnen om trombose te behandelen en te voorkomen.
Stop de prop. Stop trombose.
Deel uw verhaal met ons!
Wij zijn het hele jaar op zoek naar mensen die bereid zijn hun ervaring met trombose te delen. We gebruiken deze verhalen voor ons magazine, de digitale nieuwsbrief, website en sociale media. We hebben nu een eenvoudig formulier gemaakt om het delen van uw verhaal zo gemakkelijk mogelijk te maken. U kunt u hier aanmelden.
