30 mei 2018
Trombose na een beenbreuk
Karlijn Smeets (45 jaar) kreeg een ernstige trombose na een beenbreuk. Ze deelt haar persoonlijke verhaal vol overtuiging: “Ik wist zelf niet alles en ben gewoon gaan slapen toen ik een longembolie had. Pas later hoorde ik dat het bij 1 op de 3 niet goed afloopt. Stel dat ik niet meer wakker was geworden?”
Drie jaar geleden viel Karlijn van de trap. Ze voelde meteen dat het goed mis was met haar knie. Ze werd naar de huisarts gebracht: “De zwelling was nog te groot om een goede foto te maken. Ik moest een week later maar even terugkomen. Ik vroeg of ik geen bloedverdunners moest krijgen, omdat trombose in de familie zit. Dat was niet nodig zei de arts.”
Karlijn bleef pijn houden. Er kwamen alsnog foto’s: haar knie was gebroken en de kniebanden flink gescheurd. Een operatie was niet nodig, maar ze kreeg wel gips: Ik vroeg weer: “Heb ik geen trombose, want ik heb ook zo’n last van mijn kuit.” Deze arts schreef ook geen antistolling voor.
“De eerste dagen voelde ik me beter. De pijn was minder. Maar, na een paar dagen werd ik benauwd en moe. Op een avond strompelde ik de trap op en kon niet meer op adem komen. Ik zei tegen mijn man: ‘Er is iets met mijn longen, ik bel morgen de huisarts’. Ik was zo blij dat ik lag. De volgende dag kon ik niets meer. De huisarts kwam en belde de ambulance. Ik had een longembolie. Mijn longen zaten helemaal verstopt en ik kreeg meteen bloedverdunners.”
“De maanden daarna waren zwaar. Ik had eerst natuurlijk ook dat gebroken been, dus het was logistiek lastig om steeds naar de trombosedienst te moeten. De kinderen waren 7 en 10 en hadden me nodig. Mijn man heeft een drukke baan en was toen veel in het buitenland. We kregen hulp van buren en vrienden, maar ik leunde ook erg op hem. Normaal ben ik sterk. Nu was ik de patiënt. Je vergeet het wel weer, maar leuk was het niet. Ik dacht af en toe dat ik gek werd.”
“Na een half jaar mocht ik stoppen met de bloedverdunners. Snel daarna kreeg ik weer een trombosebeen. Dit keer kreeg ik ook steunkousen. Heel leuk en charmant, vooral in de zomer, haha. Sinds kort hoef ik ze niet meer te dragen. Het voelt zo fijn om nu met blote benen naar buiten te gaan. De internist dacht dat ik ook wel weer kon stoppen met de bloedverdunners. Ik heb verteld dat ik dat erg eng zou vinden. Na een extra echo is besloten dat ik ze nu levenslang blijf slikken. Dat geeft me rust.”
Drie jaar na dato is Karlijn mild over wat er misging na haar beenbreuk: “Ik probeer me in artsen te verplaatsen. Ik denk dat je dat vak niet kunt volhouden als je gevoel de hele dag aanstaat. En los daarvan: ik wil ook niet in die negatieve energie blijven hangen. Waar ik wel vaak aan denk: hoe gaat het bij andere mensen? Als ik – mondig en goed opgeleid – er niet doorheen kom bij artsen, hoe moet het dan als je niet assertief bent of de taal niet goed spreekt?”
Karlijn is inmiddels goed hersteld. Daar heeft ze zelf ook alles aan gedaan: “Het positieve dat ik hieruit heb gehaald, is dat ik het leven meer waardeer. Ik ben heel gemotiveerd om goed voor mezelf te zorgen. Ik was altijd gejaagd onderweg van A naar Z. Nu geniet ik ook van de weg.”
De oproep van Karlijn Smeets
“Steun wetenschappelijk onderzoek naar de risico’s van trombose!”
“Wat ik heb meegemaakt was zwaar en te voorkomen. Hoe meer artsen en patiënten weten over de risico’s van trombose, hoe beter.”
Bekijk ook de verhalen van andere patiënten.
Wilt u ook uw ervaringen met trombose delen op onze website? Stuur dan in het kort uw verhaal met als onderwerp “Mijn verhaal” naar tsn@trombosestichting.nl. Of neem contact op via het contactformulier.
