7 januari 2019

Trombose na zwangerschap

Lida Teunissen is 71 jaar en al 50 jaar gelukkig getrouwd. Ze kreeg 45 jaar geleden trombose na een gecompliceerde zwangerschap. Haar zoontje mocht helaas niet ouder worden dan 6 dagen. Lees hier haar verhaal.

Gecompliceerde zwangershap

Op 26-jarige leeftijd ben ik in 1973, na een nogal gecompliceerde zwangerschap, bevallen van een zoon die helaas niet ouder mocht worden dan 6 dagen.

Trombose na zwangerschap

Als gevolg van diverse langere periodes van ziekenhuis opnames, afgewisseld met bedrust thuis tijdens de zwangerschap, bleek ik vlak na de bevalling trombose in mijn linkerbeen te hebben. Dit had een opname in het ziekenhuis tot gevolg. Uit onderzoeken bleek toen dat er ook in mijn onderbuik een trombose na zwangerschap was ontstaan.

Opblaasbare steunkous

Ik ben toen onder behandeling gekomen in het AZL waar ik ook opgenomen ben geweest, onder meer om mijn been weer een meer normale omvang te laten krijgen via behandeling met “het Jobst-apparaat”, een soort opblaasbare kous die via druk van buitenaf het vocht in mijn been weer moest reguleren.

Vanaf die tijd kreeg ik uiteraard antistolling en droeg ik een aangemeten elastische kous (Jobst). Desondanks kreeg ik niet lang daarna ook in mijn rechterbeen nog een trombose. De kous werd daarom een complete panty die ik nu dus al zo’n 45 jaar draag.

Zal niet beter worden

Hoewel de prognose destijds luidde: “Hou er maar rekening mee dat het in de loop van de tijd zeker niet beter zal worden”, heb ik ervaren dat die prognose voor mijn gevoel gelukkig niet bewaarheid is.

Ik ben ervan overtuigd dat dit komt door het feit dat ik tot op de dag van vandaag heel erg consequent ben omgegaan met het dragen van mijn aangemeten panty.

Impact op mijn leven

Had en heeft dit alles impact op mijn leven gehad? Uiteraard! Niet alleen was een nieuwe zwangerschap volgens ons, na uitvoerig overleg met diverse artsen, geen verstandige optie, ook voor het dagelijks leven heeft een en ander de nodige consequenties gehad.
Heel veel wachten op wijkverpleging, trombosedienst aan huis, thuishulp etc..

Regulier werk kon ik niet meer

Ook regulier werk zat er niet meer in, maar dat manco is heel goed opgevuld door het vervullen van allerlei vrijwilligerstaken: kerk, burenhulp, Rode Kruis, activiteitenbegeleiding in een woonzorgcentrum, rolstoel wandelen en het organiseren van allerlei activiteiten, zoveel dat ik daar zelfs in 2010 een koninklijke onderscheiding voor heb gekregen.

Wat vrijetijdsbesteding betreft zijn er natuurlijk ook wel enige beperkingen, zo zijn diverse sporten minder geschikt, maar dat wordt ook wel weer gecompenseerd door fijne wandelingen en leuke fietstochten, zo hebben wij bijvoorbeeld het Pieterpad gelopen en zijn we op het Marskramerpad al een heel eind op weg. Alles uiteraard gedoseerd en in behapbare brokken, maar het kan!

Vakantie met trombose

Vakanties naar verre oorden zitten er ook niet in, maar dat heeft weer tot gevolg dat wij in Nederland en in Europa al heel veel fijne vakanties hebben gehad en leuke (steden)trips hebben gemaakt hetgeen we nog steeds doen.

Conclusie

Natuurlijk heeft het hebben van trombose de nodige consequenties, maar met een positieve benadering en een consequent omgaan met de beschikbare (hulp)middelen is er nog heel veel mogelijk.

Daarbij geeft ook het zelf prikken voor de trombosedienst weer extra vrijheid, terwijl je toch goed gevolgd wordt qua dosering, hetgeen bij mij redelijk nauw luistert omdat de uitslagen nogal eens fluctueren. Verder vind ik het werk van de Trombosestichting erg belangrijk voor verder onderzoek waardoor situaties als de mijne mogelijk kunnen worden voorkomen of in elk geval met minder nadelige consequenties.

Mijn motto

Kijk naar het positieve en zoek de dingen die je nog wél kunt en dat is echt nog wel heel wat, dan verdwijnt hetgeen je niet kunt naar de achtergrond.

Lees hier andere patiëntenverhalen