Wendy kreeg een sinustrombose en een hersenbloeding

Wendy Vrijdag (48 jaar) kreeg in maart 2021 heftige hoofdpijn en een vreemd gevoel in haar rechter arm. Ze werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. “Wat begon met zware verkoudheidsklachten en een coronabesmetting, eindigde met een sinustrombose en een hersenbloeding.”

Direct naar het ziekenhuis
In maart 2021 ben ik met zware hoofdpijn, keelpijn, koorts en uitslag over heel mijn lichaam bij de huisartsenpost beland, waar bacteriële keelontsteking met roodvonk werd vastgesteld. Ik had vijf keer negatief getest op corona en kreeg antibiotica mee. Maar na het weekend werden mijn klachten steeds erger en ben ik naar de huisarts gegaan. Daar bleek mijn saturatie 72 te zijn en ik moest direct naar het ziekenhuis. Ik werd opnieuw getest op corona, deze keer was de uitslag wel positief. Uit scans van mijn longen bleek dat ik geen longembolie had.

COVID-kamer op de longafdeling
De zuurstof die ik kreeg toegediend werkte niet voldoende en na twee dagen werd ik aangesloten op een optiflow, een zuurstofapparaat dat warm en vochtig zuurstof de neus in blaast. Ook kreeg ik een katheter, zodat ik geen inspanning hoefde te leveren als ik moest plassen. De IC werd ingelicht en spannende dagen volgden. Daar lag ik op een speciale COVID-kamer op de longafdeling. De verpleging was onherkenbaar, omdat ze compleet ingepakt bij mij de kamer inkwamen. Ik heb vier dagen aan de optiflow gelegen. Daarna werd langzaam overgeschakeld naar een ander lichter zuurstofapparaat. Ik knapte op en na negen dagen mocht ik het ziekenhuis verlaten.

De dag na thuiskomst werd ik ziek
De dag nadat ik thuis was gekomen, was ik ziek, zwak en misselijk en ‘s avonds kreeg ik weer heftige hoofdpijn. Ik heb de huisartsenpost gebeld en volgens hen was dit een terugval van mijn coronabesmetting. Twee dagen later, op eerste paasdag, kreeg ik een heel vreemd gevoel in mijn rechterarm. Weer de huisartsenpost gebeld. Door de telefoon konden zij beoordelen dat ik neurologisch in orde was. Na de paasdagen, op 6 april, heb ik contact opgenomen met de huisarts. Ik had die dag moeite met traplopen en ik voelde mij niet lekker. Uiteindelijk heb ik de huisarts niet eens meer gezien. Ik ben in de keuken gevallen en ik heb nog geschreeuwd. Gelukkig waren mijn dochters (toen 17 en 15 jaar oud) thuis.

Uitval aan mijn hele rechterkant
Mijn jongste dochter heeft mij gevonden en mijn oudste dochter heeft 112 gebeld. Mijn jongste dochter belde opa en oma, die kwamen om de meiden op te vangen. Daarna belde ze papa die op zijn werk was die ochtend en heeft hem naar het ziekhuis laten komen. Toen de ambulancebroeders arriveerden, was ik weer bij bewustzijn. Na onderzoek bleek dat ik uitval had aan mijn hele rechterkant. Waarschijnlijk een beroerte. Met spoed ben ik naar het ziekenhuis gebracht en opnieuw werden er scans gemaakt, dit keer van mijn hoofd. De neuroloog vertelde dat ik een sinustrombose had en hersenbloeding, vanwege een reactie op mijn coronabesmeting. Als ik geen corona had gehad, dan had ik geen sinustrombose en hersenbloeding gehad!

Lage INR-waarde
Mijn INR-waarde was zo laag dat mijn bloed te dik was. Ik kreeg daarom meteen tromboseprikjes en later bloedverdunners. ’s Nacht kreeg ik er een epileptische aanval overheen, en ook daarvoor kreeg ik medicijnen. Na negen dagen ziekenhuis ben ik naar revalidatiecentrum Revant gegaan. Daar heb ik vijf weken doorgebracht. Daar hebben ze mij weer alles aangeleerd om thuis zelfstandig te kunnen functioneren.

Prikkelgevoelig en sneller moe
Inmiddels zijn we ruim 1,5 jaar verder en ik gebruik geen bloedverdunners meer. Mijn werk in de kinderopvang heb ik weer opgepakt, maar ik werk wel minder uren dan daarvoor. Ik ben veranderd qua karakter, ik ben prikkelgevoelig en sneller moe. Daarnaast ben ik alle emoties kwijt geweest, maar die zijn nu dubbel zo sterk terug. Ook de vermoeidheid voelt anders dan een gewone vermoeidheid. Mijn motoriek is aangetast en mijn informatieverwerking is trager dan bij andere mensen.

Per dag bekijken wat mogelijk is
Ik ben er gelukkig heel goed uitgekomen, maar ik moet wel per dag bekijken wat wel en niet mogelijk is. Bij een feestje moet ik kiezen of het voor mij waard is over mijn grens te gaan en daar dagen van bij te komen in verband met prikkels. Ik heb een positieve mindset, maar soms denk ik wel eens: “Ik ben nog maar 48 jaar, maar moet dagelijks afwegen wat wel of niet kan en daar baal ik wel eens van!

Niets is zoals het was, alles is zoals het is!

Ieder uur krijgen 11 mensen trombose. Het tijdig herkennen van de symptomen van trombose is cruciaal, want snelle behandeling is van levensbelang. Vraag onze gratis brochure over trombose aan. In deze brochure leest u meer over: